Z pamiętnika G-Dragona cz. III

Luty 2010 r.

Zakaszlałem głośno i przejechałem zimnymi dłońmi po zmęczonej twarzy. Ktoś chyba naprawdę się na mnie uwziął, bo nie dość, że tego dnia od rana nic mi nie wychodziło, to na dodatek złapałem okropne przeziębienie i jedyne, co mogłem robić, to kichać i kaszleć niczym gruźlik. Poza tym, TOP nie ułatwiał mi egzystowania w studiu, bo cały czas narzekał, że coś mu się nie podoba w piosenkach. To nie była moja wina, że przyplątało się do mnie takie cholerstwo. Dobrze, może poniekąd było w tym trochę mojego udziału, bo jakby nie było, to właśnie ja nagle zapragnąłem wychodzenia na balkon zaraz po wzięciu zimnego prysznica. Jak już wspomniałem – bywam dziecinny. Dlatego właśnie potrzebna mi dziewczyna, która się mną zajmie, gdy ja zapomnę, jak żyć.

Potrzebna mi Soyeon.

Westchnąłem cicho i oparłem się wygodnie o skórzane oparcie krzesła obrotowego. Przeczesałem palcami włosy, wbijając zmęczone spojrzenie w Choi, który właśnie wychodził z osobnego pomieszczenia, gdzie od ponad godziny męczył się nad jedną piosenką.

Pomysł na wydanie wspólnej płyty pojawił się w sumie znienacka. Pewnego wieczora poszliśmy razem do naszego ulubionego klubu i tam po którymś drinku wpadliśmy na taki, a nie inny pomysł. Wydawało nam się to takie świetne i w ogóle genialne, że nim się obejrzeliśmy, mieliśmy już napisanych kilka piosenek. Potem w naszych głowach zaczęły powstawać pierwsze obrazy z teledysków i tak oto znaleźliśmy się we dwójkę w jednym studiu.

Dopóki się nie rozchorowałem, wszystko szło po naszej myśli. Niestety wiadomo, że przeziębiony facet bywa gorszy od dziecka, dlatego ostatnio ciężko było ze mną wytrzymać, nawet takiemu Tabi’emu.

- Gadałeś ostatnio z Soyeon? – spytał TOP, siadając na wolnym krześle przy biurku.

Spojrzałem na niego kątem oka i wtuliłem twarz w szalik, który opatulał moją szyję.

- Nie – mruknąłem zachrypniętym głosem i odchyliłem maksymalnie głowę, wbijając wzrok w wielce interesujący sufit. – Dała mi jasno do zrozumienia, że nie chce ze mną gadać.

- To było w grudniu – zauważył inteligentnie TOP, gapiąc się tępo w ekran komputera. – Teraz mamy końcówkę lutego. Myślisz, że dalej jest na ciebie zła?

- Hej, ona powiedziała, że się mnie brzydzi. O czym my w ogóle rozmawiamy? – spytałem cicho i opadłem bezwładnie na blat biurka. – Dobra, mogłem przewidzieć, że cała ta akcja skończy się tak, a nie inaczej. Mogłem jej powiedzieć, że coś takiego będzie miało miejsce na moim koncercie. Mogłem też w ogóle się nie wychylać z tym występem, ale… Cholera no… Stało się i choćbym chciał, to nie cofnę czasu.

- Ale ja to wszystko wiem – powiedział TOP i uśmiechnął się do mnie szeroko. – Pytanie tylko, czy Soyeon wie, jak cholernie tego żałujesz…

Wzruszyłem ramionami, nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć. Było mi źle i to nawet nie przez przeziębienie, cieknący wiecznie nos, bolące gardło, okropną chrypę, obolałe mięśnie i wysoką gorączkę, ale przez fakt, że Soyeon przy mnie nie było. Zawsze, kiedy byłem chory, to ona się mną zajmowała. Przyrządzała mi pyszną herbatę, podawała pod nos dobre jedzenie, wciskała we mnie łyżkami wielkie ilości słodkiego miodu i siedziała obok, gdy mierzyłem temperaturę. Była taka troskliwa i opiekuńcza, że w mgnieniu oka stawałem na nogi i wracałem do studia, by dokończyć nagrywanie płyty.

Teraz byłem całkiem sam i przez to chorowałem już od przeszło tygodnia. Na domiar złego nie zapowiadało się na to, by miało mi się polepszyć.

- Ja już będę się zbierał – powiedział nagle TOP, podnosząc się z krzesła. Posłałem mu pytające spojrzenie, na co on uśmiechnął się w ten swój głupkowaty sposób i wzruszył ramionami. – Umówiłem się. Czy to takie dziwne?

- Nie, skądże znowu – odpowiedziałem i odwzajemniłem gest. – No to leć, nie każ jej czekać zbyt długo – dodałem i puściłem kumplowi oczko, gdy znikał za drzwiami studia.

Ja zamierzałem jeszcze posiedzieć w wytwórni i trochę się podobijać samotnością. W mieszkaniu nie byłoby lepiej, chociaż tam czeka na mnie Gaho. Nie wiem, czy to normalne, czy tylko mi trafił się tak dziwny pies, ale przez ostatnie dwa miesiące tak bardzo urósł, że teraz już z ledwością udaje mi się go podnieść. Może faktycznie nie powinienem był ostatnio dawać mu tyle słodkich biszkoptów. Pewnie przez to przytył i stał się taki wielki.

Okręciłem się parę razy na krześle, jednak zaraz zaprzestałem tej zabawy, gdy moim oczom ukazała się stojąca w progu studia dziewczyna. Na początku myślałem, że mam zwidy i moja spragniona wyobraźnia płata mi figle. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że to naprawdę Soyeon.

- Hej, jest TOP? – spytała, rozglądając się po studiu.

Najbardziej chyba zabolało mnie nie to, że ton jej głosu był taki zimny i obojętny, ale to, że nawet nie spojrzała w moim kierunku.

- Nie, wyszedł jakieś dziesięć minut temu – odpowiedziałem drżącym głosem i poprawiłem nerwowo włosy, które tego dnia sterczały w każdą stronę tylko nie w tą, co powinny. – Byliście umówieni?

- Tak, wczoraj do mnie zadzwonił i powiedział, że koniecznie musimy się spotkać, bo ma mi coś ważnego do powiedzenia – wyjaśniła, a ja mimowolnie uśmiechnąłem się pod nosem, domyślając się, że TOP to wszystko uknuł. – Ach, czyli maczałeś w tym palce, tak? – prychnęła oburzona i założyła ręce na biuście. – Nieważne – mruknęła, wykręcając teatralnie oczami. – Skoro go tutaj nie ma, to ja już pójdę. Nie będę ci przeszkadzać w pracy.

Poderwałem się z krzesła i złapałem dziewczynę za rękę w momencie, gdy chciała wyjść ze studia. Zaskoczona spojrzała na moją dłoń, a później wbiła we mnie swoje lodowate spojrzenie, całkowicie odbierając mi odwagę. Przełknąłem nerwowo ślinę i dla własnego dobra zwolniłem uścisk wokół nadgarstka szatynki.

- Nic nie wiedziałem o tej całej ustawce – przyznałem, chociaż zdawałem sobie sprawę z tego, że moje tłumaczenia na niewiele się zdadzą. – Porozmawiamy? Proszę…

- Nie wiem, czy mamy o czym rozmawiać – zamruczała pod nosem Bunny i spojrzała na mnie z wyższością.

Chciałem coś powiedzieć, wyjaśnić, jednak Soyeon najwidoczniej miała już wyrobione zdanie na mój temat, bo bez słowa wyszła ze studia i na dodatek zamknęła mi drzwi przed nosem, w które uderzyłem w ogromną siłą, gdy chciałem za nią wybiec. Nie zważając na okropny ból, wyszedłem na korytarz i odetchnąłem z ulgą, gdy zobaczyłem stojącą niedaleko Soyeon, która właśnie czekała na windę.

- Zaczekaj – poprosiłem błagalnym głosem i automatycznie złapałem szatynkę za rękę.

Tym razem nie wyrwała się z uścisku ani nie popatrzyła na mnie, jakby miała ochotę zabić. Po prostu spojrzała mi w oczy i to wystarczyło, żebym zrozumiał, że mam się odwalić. Ja nie zamierzałem ustąpić. Raz już odpuściłem i przeżyłem najgorsze tygodnie w moim życiu, gdy codziennie budziłem się w pustym łóżku, licząc jednak na to, że może to okaże się złym snem.

Soyeon niespodziewanie wysunęła dłoń z mojego uścisku i weszła do windy, która właśnie zatrzymała się na piętrze. Zdezorientowany popatrzyłem na dziewczynę i w ostatnim momencie dołączyłem do niej. Drzwi od razu się za mną zasunęły, a maszyna ruszyła w dół.

- Nie możesz odpuścić? – spytała zażenowana, uważnie mi się przyglądając.

- Nie i nie licz na to, że tak szybko się mnie pozbędziesz – powiedziałem morowo i oparłem się plecami o drzwi. Miałem jeszcze sześć pięter, by się wytłumaczyć i sprawić, żeby Soyeon do mnie wróciła. – Wiem, że wciąż masz do mnie żal o tamten występ, ale cholera… Co ja mam zrobić, żebyś mi to wybaczyła? Przecież od zawsze powtarzałaś, że nie powinniśmy mieszać życia osobistego z karierą. To, kim jestem na scenie, nie jest tym, kim staję się przy tobie…

Podszedłem do szatynki i opierając dłonie na ścianie, spojrzałem dziewczynie w oczy.

- Ja już dłużej bez ciebie nie wytrzymam – wyszeptałem zachrypniętym głosem i pociągnąłem nosem. – Nawet nie wiesz, ile razy umierałem, gdy budziłem się w łóżku i docierało do mnie, że ty naprawdę odeszłaś.

- Wiem – szepnęła i lekko się uśmiechnęła. – Umierałam wtedy razem z tobą.

Uniosłem niepewnie oczy i spojrzałem na twarz Soyeon. Wciąż się uśmiechała, a to był dla mnie dobry znak. Między nami zapanowała idealna cisza, którą nagle przerwało moje głośne kichnięcie. Odsunąłem się od szatynki i ponownie kichnąłem, starając się zakryć twarz ciepłym szalikiem.

- Och, Jiyong, z tobą to jak z dzieckiem – stwierdziła rozbawiona Soyeon, patrząc na mnie z politowaniem.

- Ale i tak mnie kochasz – palnąłem bez zastanowienia, uśmiechając się głupkowato do dziewczyny. Ona jedynie wywróciła oczami i wysiadła z windy, która właśnie zatrzymała się na parterze. – Kochasz, prawda? – wybiegłem za Bunny i prawie zabiłem się o własne nogi, gdy but zahaczył o zbyt szeroką nogawkę spodni dresowych.

- Chodź do domu. Ktoś w końcu musi się tobą zająć.

I nagle znalazłem się w siódmym niebie z moim ukochanym Króliczkiem.

*

- Z tobą gorzej niż z dzieckiem, oppa ­– wymruczała Soyeon, gdy kolejny raz ją o coś poprosiłem. – Po co ja się na takie coś zgodziłam? – spytała samą siebie, stawiając przede mną kubek z gorącą herbatą.

- Bo mnie kochasz, a ja jestem takim biednym smokiem i musisz się mną zająć, żebym ja szybko wyzdrowiał i mógł cię znów bronić – wyrecytowałem, opatulając się szczelniej kocem.

Usiadłem na kanapie i poklepałem miejsce obok, zapraszając Soyeon do siebie. Ona pokręciła głową z niedowierzaniem, jednak niewiele miała do gadania, bo chwilę po tym siedziała obok mnie i mruczała pod nosem, że jestem niemożliwy i powinienem się leczyć. Uśmiechnąłem się szeroko do dziewczyny i oparłem głowę na jej ramieniu, cicho przy tym wzdychając.

- Co ci odbiło, żeby farbować się na rudo? – spytała po chwili Soyeon, przeczesując palcami moje włosy. – Na chwilę spuściłam cię z oczu, a ty znowu musiałeś zrobić coś dziwnego.

- Ej! Jak to znowu? – oburzony odsunąłem się do niej na niewielką odległość i spojrzałem na nią uważnie.

- Mam ci przypomnieć, jak zamieniłeś te słodkie blond włoski na czarnego irokeza? – Soyeon uniosła pytająco brwi i uśmiechnęła się wrednie.

- Jak się przefarbowałem na blond, to też narzekałaś, że nie mam swojego naturalnego koloru – zauważyłem i głośno westchnąłem. – Boże, wy baby to jesteście strasznie niezdecydowane – dodałem i położyłem się na kanapie, głowę kładąc na udach szatynki. – Nijak ci nie można dogodzić.

- Biedny Jiyong – mruknęła sarkastycznie i zaśmiała się pod nosem, nakrywając mnie ciepłym kocem.

Posłałem dziewczynie szeroki uśmiech, a później wtuliwszy twarz w jej uda, zapadłem w głęboki sen, za którym cholernie tęskniłem.

*

Obudził mnie przyjemny zapach dochodzący z kuchni. Powoli uniosłem powieki i jęknąłem głośno, gdy obolałe przez przeziębienie mięśnie dały o sobie znać. Odrzuciłem na bok ciepły koc, którym wcześniej przykryła mnie Soyeon, a później podniosłem się z kanapy i człapiąc stopami odzianymi w kolorowe i niemożliwie grube skarpety, poszedłem do kuchni. Tak, jak myślałem, Soyeon przygotowywała dla nas kolację, co niezmiernie mnie ucieszyło, gdyż mój brzuch wygrywał symfonie, domagając się czegoś dobrego do jedzenia. Wiedziałem, że Bunny jako jedyna będzie potrafiła o mnie zadbać. Ta banda kretynów, zwana powszechnie moimi przyjaciółmi, nawet nie pofatygowała się, żeby zapytać o to, jak się czuję. Pozostawili swojego lidera na pastwę losu, ale jeszcze to się na nich zemści. Albo ja się zemszczę i będzie po kłopocie.

- Ładnie pachnie – stwierdziłem i uśmiechnąłem się szeroko do szatynki, która spojrzała na mnie przez ramię. Podszedłem bliżej dziewczyny i objąwszy ją w pasie, przytuliłem się do jej pleców. – Moje ulubione. Nawet nie wiesz, jak tęskniłem za twoimi wynalazkami – przyznałem zachrypniętym głosem i pociągnąłem cicho nosem.

- Weź stąd idź, bo zasmarkasz mi całą koszulkę i jeszcze coś nakapie do zupy – powiedziała oschle Soyeon, a mi momentalnie zrobiło się dziwnie smutno. – No co? Wynocha do salonu! – dodała, widząc moją zdziwioną minę.

Chciałem się jakoś obronić, ale gdy Lee zaczęła mi wygrażać drewnianą łyżką, doszedłem do wniosku, że lepiej jest się ewakuować do salonu i tam bezpiecznie poczekać na kolację. Tak więc rozsiadłem się wygodnie na kanapie i włączyłem telewizor, naiwnie licząc na to, że na którymś z programów znajdę coś fajnego do obejrzenia.

Drgnąłem wystraszony, kiedy do pokoju żwawym krokiem weszła Soyeon. Widząc jej grobową minę, zaczynałem się zastanawiać, czy przypadkiem podczas mojej drzemki nie wydarzyło się coś, co zmieniło jej nastawienie do mnie.

- Kiciu, stało się coś? – spytałem niepewnie, dokładnie śledząc wzrokiem każdy ruch szatynki. Bałem się, że po tym pytaniu oberwę pałeczkami po głowie, jednak na szczęście nic takiego się nie stało. Bunny pokiwała tylko głową i uśmiechnęła się lekko. – To dlaczego taka jesteś?

- Przepraszam – szepnęła i usiadła na kanapie obok mnie. – Po prostu jestem zła na siebie…

- O co? – zdziwiony spojrzałem uważnie na Lee i objąłem ją ramionami, po czym mocno do siebie przytuliłem. – Hej, mała, co jest?

- Niepotrzebnie tak wtedy zareagowałam… To był tylko występ, a ja zachowałam się, jak dzieciak, któremu ktoś zabrał zabawkę – wyjaśniła i popatrzyła na mnie spod wachlarza rzęs. – Zmarnowaliśmy tyle czasu, Jiyong, i to przeze mnie.

- Ej, przecież nic się nie stało, tak? Ważne, że teraz jesteśmy znów razem – powiedziałem i pocałowałem dziewczynę w policzek. – Sam pewnie nie zareagowałbym lepiej na twoim miejscu. A straconym czasem się nie przejmuj. Jak wyzdrowieję, to nadrobimy każdą zmarnowaną minutę, a nawet sekundę – dodałem i puściłem Soyeon oczko. – Ale teraz mnie nakarm, bo jestem głodny!

- A tobie rączki urwało? – zaśmiała się dziewczyna, patrząc na mnie z rozbawieniem w oczach.

Ja automatycznie schowałem ręce za siebie i pokiwałem głową, robiąc przy tym smutną minkę. Bunny przewróciła teatralnie oczami, ale mimo to sięgnęła po miskę z zupą oraz pałeczki.

- Tylko podmuchaj, żebym się nie sparzył – powiedziałem, gdy nabrała pałeczkami długi makaron. Widząc mordercze spojrzenie Lee, uśmiechnąłem się niewinnie i wzruszyłem ramionami. – Proszę?

- Jiyong-oppa, jak ja ci podmucham makaron, to cię na noszach stąd wyniosą – wymruczała pod nosem dziewczyna i posłała mi ironiczny uśmieszek.

Nie byłaby sobą, gdyby mi nie dogryzła. Wiedziała doskonale, że nie byłem w dobrej formie i nie miałem się jak bronić. Nawet chyba bym tego nie robił. Czasami wolałem dać jej wygrać słowną potyczkę, chociaż moja męska duma aż krzyczała z rozpaczy, kiedy się poddawałem. Zdarzało się to wyjątkowo rzadko, ale i tak to bolało, gdy widziałem triumfalny uśmieszek na twarzy Soyeon.

Popatrzyłem na swoją dziewczynę i zaśmiałem się pod nosem, gdy zobaczyłem, z jaką dokładnością dmucha na gorący makaron, który chwilę po tym wylądował w moich ustach.

- Kocham cię, wiesz? – wymruczałem, próbując nie opluć dziewczyny jedzeniem.

Soyeon jedynie się uśmiechnęła i nabrała na pałeczki kolejną porcję makaronu. Ja natomiast pochyliłem się nad szatynką i złożyłem czuły pocałunek na jej czole, sprawiając tym samym, że policzki dziewczyny oblały się szkarłatnym rumieńcem.

Czasami nie mogłem wyjść z podziwu dla samego siebie.