Z pamiętnika G-Dragona cz. V

Styczeń 2012 r.

- Jiyong-hyung! Jeśli zaraz nie zwleczesz swojego zadka z łóżka, to inaczej porozmawiamy! – krzyknął stojący nade mną Seungri, za co miałem ochotę uderzyć go wazonem, który stał na szafce nocnej. – Hyung! – jęknął żałośnie i zdarł ze mnie ciepłą kołdrę.

- Powiedziałem, że macie mnie zostawić w świętym spokoju! – odkrzyknąłem do chłopaka i położyłem poduszkę na głowie, chcąc oszczędzić sobie dalszego cierpienia i po prostu się udusić. – Chcę umrzeć! Dlaczego mi po prostu na to nie pozwolicie? – zapytałem oburzony, zerkając na maknae spod poduszki.

- Jesteś idiotą, hyung – zamruczał pod nosem Seungri, a ja ze złości rzuciłem w niego jaśkiem. – Przestań się nad sobą roztkliwiać i ogarnij dupę, bo dzisiaj musimy jechać do wytwórni. CEO już się o ciebie pyta od dwóch dni i założę się, że jeśli dobrowolnie nie dotrzesz do studia, to on cię tam siłą zaciągnie.

- Mam to gdzieś – warknąłem zły na cały świat i zacząłem po omacku szukać kołdry, która przecież musiała być w pobliżu. – Oddawaj kołdrę, maknae! – krzyknąłem na przyjaciela, już nie wytrzymując całej tej sytuacji. – Chcę iść jeszcze spać! Jest środek nocy!

- Jest czternasta – zauważył Seungri, a mnie momentalnie ścięło. Spojrzałem na niego z zaskoczeniem w oczach i podrapałem się nerwowo po karku. – Właśnie – westchnął, widząc moją głupią minę. – To może z łaski swojej wstaniesz, ogarniesz się i pojedziesz z nami do studia? Musimy skończyć materiał na płytę, a wiesz doskonale, że jesteśmy na razie w czarnej dupie.

- Tak, tak. Dajcie mi chwilę, muszę się ogarnąć – poprosiłem już nieco łagodniejszym tonem głosu, wstając z łóżka.

Kiedy Seungri wyszedł z pokoju, ja ponownie opadłem na miękki materac, próbując zebrać w sobie wszelkie siły, by w końcu pozbierać się do kupy. Zdawałem sobie doskonale sprawę z tego, że zachowuję się niczym zraniony nastolatek, ale nie mogłem nic na to poradzić. Nie umiałem przestać myśleć o tym, co wydarzyło się pomiędzy mną a Soyeon. Było mi tak cholernie źle, że powoli przestawałem panować nad swoim życiem. Wiedziałem doskonale, że muszę w końcu wziąć się w garść, jeśli nie dla siebie, to dla chłopaków. Tworzyliśmy razem zespół, a przecież nie mógł on istnieć bez lidera. Ostatnio niestety coraz częściej w mojej głowie pojawiała się myśl, czy nie byłoby lepiej, gdybym odszedł z Big Bang, a oni znaleźliby wtedy kogoś lepszego na moje miejsce. Seungri bywał lepszym przywódcą ode mnie i to chyba nie byłby taki głupi pomysł, gdyby przejął moje obowiązki. Ja jedynie potrafiłem wszystko rozwalać, więc jaki był ze mnie pożytek? Chyba znikomy.

Z ledwością podniosłem się z łóżka i podszedłem do szafy, by zabrać czyste ubrania. Zaraz po tym udałem się do łazienki, w przedpokoju mijając się z Tabim. Skinąłem głową na dzień dobry i zniknąłem za drzwiami pomieszczenia, do którego zmierzałem. Oparłem się plecami o ścianę i głośno westchnąłem, nasłuchując przy okazji rozmowę chłopaków, którzy zapewne siedzieli w salonie.

- Martwię się o niego. – Bez problemu rozpoznałem niski głos Tabiego. – Wiele razy Soyeon z nim zrywała, ale chyba nigdy jeszcze nie był w tak fatalnym stanie.

- Wiesz, hyung, chyba pierwszy raz zerwała z nim na poważnie – stwierdził Seungri, a ja uderzyłem głową w ścianę, prawie ją sobie rozbijając o twarde kafelki. – Poza tym, jeszcze zbiera się po tej aferze. Minie trochę czasu, nim odzyskamy naszego lidera.

O ile w ogóle go odzyskacie.

*

W studiu panowała dość napięta atmosfera. Mało ze sobą rozmawialiśmy, a jeśli któryś z nas się odezwał, to były to zdawkowe słowa, które tak naprawdę nic nie wnosiły do naszych relacji. Każdy siedział osobno i zajmował się swoimi sprawami, a ja tkwiłem przy konsoli, próbując skupić się na swojej pracy. Co chwilę zerkałem na pozostałych chłopaków, jakby czekając, że nagle zdarzy się prawdziwy cud i wszystko się naprawi, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

- Którą piosenkę dzisiaj nagrywamy? – spytałem po jakimś czasie, nie mogąc znieść tej beznadziejnej ciszy.

Spojrzałem na Seungri, który zrobił minę myśliciela, przyglądając się liście piosenek, których faktycznie było tak bardzo dużo, że ciężko było się zdecydować. Ostatnio używam za dużo sarkazmu i powoli mnie samego to zaczynało denerwować. Nim otrzymałem odpowiedź od któregoś z chłopaków, mój telefon jak na złość się rozdzwonił, jednak moja irytacja głośnym dzwonkiem minęła zaraz po zobaczeniu, kto taki dzwoni.

- Przepraszam na chwilę – powiedziałem, porywając z blatu komórkę. Wyszedłem szybko ze studia, by móc na spokojnie porozmawiać z dziewczyną. – Cześć, cieszę się, że dzwonisz.

- Jakoś nie mogę znieść tego, że nie potrafimy ze sobą rozmawiać – wyjaśniła słabym głosem Soyeon, a ja mimowolnie się uśmiechnąłem. – Może się spotkamy? Na przykład dzisiaj wieczorem w naszej kawiarni? Pasuje ci dziewiętnasta? Nie chciałabym ci przeszkadzać, bo wiem od chłopaków, że nagrywacie płytę.

- Tak, siedzimy właśnie w studiu – westchnąłem głośno i zajrzałem do pomieszczenia przez znajdujące się w drzwiach okienko. Tak, jak myślałem – chłopaki stali pod drzwiami i podsłuchiwali moją rozmowę z Soyeon. Byłem jednak w o wiele lepszym humorze i nie miałem ochoty psuć sobie go kłótnią z nimi. – Myślę, że do wieczora się wyrobimy, a nawet jeśli nie, to wyrwę się z wytwórni i przyjdę na dziewiętnastą – dodałem, uśmiechając się promiennie do samego siebie.

- Świetnie – rzuciła bez żadnej ekscytacji dziewczyna i zapadła nagle między nami niezręczna cisza. – To… do zobaczenia – pożegnała się i rozłączyła, nim ja zdołałem cokolwiek jeszcze dodać.

Może po prostu nie była w dobrym humorze albo się nie wyspała. Nie przejąłem się tym zbytnio, dochodząc do wniosku, że pewnie cierpiała po naszym zerwaniu równie mocno, co ja. W nieco lepszym humorze wróciłem do studia, udając, że nie mam zielonego pojęcia o tym, że chłopaki podsłuchiwali.

- O dziewiętnastej jestem umówiony, więc streszczajmy się – powiedziałem, zajmując swoje poprzednie miejsce.

- Nie ma sprawy – odezwał się Taeyang, posyłając mi szeroki uśmiech, który ja mimowolnie odwzajemniłem.

Byle do dziewiętnastej.

*

Nerwowo rozejrzałem się po kawiarni, a gdy nareszcie namierzyłem wzrokiem siedzącą przy jednym ze stolików dziewczynę, wziąłem głęboki wdech i ruszyłem ku niej, próbując nie dać po sobie poznać, jak bardzo jestem zdenerwowany. Na powitanie pocałowałem Soyeon w policzek i usiadłem naprzeciwko niej, uśmiechając się lekko.

- Co u ciebie? – spytała na wstępie, dokładnie mi się przyglądając.

Wiedziałem, że nie wyglądam zbyt dobrze, a wszystko przez to, że przez ostatnie tygodnie zaniedbałem siebie i albo chudłem, albo przybierałem na wadze i tak w kółko. Raz wylegiwałem się całymi dniami w łóżku i oglądając wzruszające dramy obżerałem się słodyczami i niezdrowym jedzeniem, to znów spędzałem kilka godzin na siłowni, nawet nie jedząc choćby małej przekąski. Mój organizm powoli zaczynał się buntować, głos stawał się jakby obcy, a chęci do dalszego działania zanikały z każdą kolejną chwilą.

- Wszystko w porządku. Jestem trochę zmęczony, ale to normalne przy nagrywaniu płyty – powiedziałem i spojrzałem na Bunny. – A u ciebie jak?

- Też wszystko okay – odpowiedziała, nerwowo poprawiając włosy. – Chciałam się z tobą spotkać, bo już dawno nie rozmawialiśmy i fatalnie się z tym czułam. Wiem, że nie jesteśmy już razem, ale chyba możemy od czasu do czasu pogadać, prawda?

- Oczywiście – rzuciłem i uśmiechnąłem się do niej. Kiedy kelnerka przyniosła mi kawę, której nie zamawiałem, posłałem Bunny pytające spojrzenie, na co ona wzruszyła ramionami i odwzajemniła uśmiech. – Dzięki, może to mnie postawi na nogi – stwierdziłem i upiłem łyk pysznej kawy. Zaraz jednak odstawiłem filiżankę na podstawkę i złapałem szatynkę za rękę, zmuszając ją tym samym, by na mnie w końcu spojrzała. – Posłuchaj… Wiem, że ostatnio dużo się działo, ale czy jest jakakolwiek szansa na to, byśmy do siebie wrócili? Zrobię wszystko, byś na nowo mi zaufała.

- Jiyong-oppa… - zaczęła Soyeon, wysuwając dłoń spod mojej ręki. Naciągnęła rękaw swetra i niepewnie spojrzała mi w oczy. – Ja… Już się z kimś spotykam.

Słysząc się słowa, poczułem, jak moje biedne serce nagle łamie się na kilka części i upada z hukiem na podłogę. Przełknąłem ślinę i spuściłem wzrok na filiżankę z resztką kawy, obawiając się, że jeszcze chwila, a rozpłaczę się niczym małe dziecko. Wziąłem kilka głębokich wdechów i palcami ucisnąłem nasadę nosa, próbując się choć trochę uspokoić. Dopiero po dłuższej chwili spojrzałem ponownie na dziewczynę.

- Widzę, że szybko się pocieszyłaś po zerwaniu ze mną – powiedziałem oschłym tonem głosu, nie chcąc pokazać, że w środku tak naprawdę to wszystko mnie rozpieprza na kawałki. – Kim jest ten szczęściarz?

- Ji, nie bądź taki – poprosiła łamiącym się głosem dziewczyna, wpatrując się we mnie załzawionymi oczami. – Mam prawo ułożyć sobie życie na nowo.

- Miesiąc po zerwaniu ze mną? – prychnąłem, nachylając się nad stolikiem. O mało co nie zrzuciłem z niego filiżanki z kawą. Miałem ochotę rzucić czymś w ścianę, rozwalić cały ten lokal, z którym wiązało się tyle wspomnień. – Gdybym to ja związał się z jakąś dziewczyną, to okazałbym się skończonym skurwielem, ale ty oczywiście masz prawo do ułożenia sobie życia na nowo, prawda? – zaśmiałem się ironicznie i wstałem z krzesła, prawie je przewracając. – Jesteś podła… Cholernie podła – wycedziłem przez zaciśnięte zęby i ruszyłem w stronę wyjścia z lokalu.

- Jiyong, zaczekaj!

Kiedy wyszedłem na zewnątrz, poczułem wokół nadgarstka silny uścisk dłoni. Obejrzałem się za siebie i z zaskoczeniem spojrzałem na Soyeon, która najnormalniej w świecie płakała. Pewnie chciała wzbudzić we mnie poczucie winy, ale niedoczekanie.

- Przepraszam, okay? Po zerwaniu z tobą byłam totalnie zagubiona, a Douglas…

- Douglas? – przerwałem jej, jeszcze raz powtarzając w myślach imię tego chłopaka. Coś mi świtało i po chwili przypomniałem sobie, o kim mowa. – Niezłe ziółko z tego Douglasa. Niby taki kumpel, a jak przyjdzie co do czego, to potrafi nawet dziewczynę odbić – powiedziałem zdenerwowany i jednym szarpnięciem oswobodziłem rękę z uścisku Soyeon. – Wiedz jednak, że to skończony dupek, o czym niedługo się przekonasz. Z nikim nie będziesz tak szczęśliwa, jak ze mną – zapewniłem ją i odszedłem w stronę stojącego niedaleko samochodu.

Wsiadłem do środka i odpalając silnik, spojrzałem na szatynkę, która stała w tym samym miejscu, w którym ją zostawiłem, i płakała. W pierwszej chwili żałowałem wypowiedzianych wcześniej słów, jednak zaraz dotarło do mnie, że miałem całkowitą rację. Douglasa znałem bardzo dobrze i wiedziałem doskonale, jakim gnojkiem potrafi być.

W porównaniu z nim byłem niczym aniołek, a przecież daleko mi było do ideału.

*

Marzec 2012 r.

Ostatnie tygodnie nie należały do najłatwiejszych, jednak praca nad płytą, wyjazd do Nowego Jorku i kręcenie teledysków pozwoliło mi przestać myśleć o Soyeon. Przez ten czas spotykałem się z kilkoma dziewczynami, jednak były to raczej niezobowiązujące romanse, które kończyły się wspólnie spędzoną nocą w moim łóżku. Wiedziałem, że chłopaki nie byli zbytnio zadowoleni, ale nie komentowali tego, zdając sobie chyba sprawę z tego, że to wszystko pomaga mi się trzymać w całości. Może i zachowywałem się, jak skończony idiota, jednak co zrobić, gdy moja duma cierpiała i domagała się rekompensaty za to, co zrobiła Bunny?

Wpadłem w wir pracy, zająłem się swoimi obowiązkami, a wydarzenia ostatnich kilkunastu tygodniu pozwoliły mi napisać kilka piosenek na moją solową płytę, którą chciałem wydać jeszcze w tym roku. Wszystko sobie już ustaliłem i zaplanowałem dokładnie grafik, więc nie widziałem żadnych przeszkód, by spełnić swoje kolejne marzenie z listy. Na razie chciałem skupić się na promowaniu nowej płyty Big Bang oraz zbliżającej się światowej trasie koncertowej.

- Hyung – zagaił nieśmiało Daesung, dosiadając się do mnie w salonie. Zerknąłem na niego spod daszka czapki i skinąłem głową na znak, że może kontynuować. – Jutro pierwszy koncert i tak sobie pomyślałem, że może zaprosilibyśmy Soyeon?

- Po co? – prychnąłem rozbawiony, zakładając ręce na torsie. – Nie chcę jej tam widzieć.

- Ale hyung… - jęknął chłopak, robiąc do mnie maślane oczka. – Wiem, że ona była twoją dziewczyną, jednak co by się nie stało wciąż jest naszą przyjaciółką i chcemy, żeby przyszła na koncert.

- Czyli wszyscy jesteście przeciwko mnie?

- To nie tak – wtrącił TOP, który dotychczas stał za drzwiami. – Nie jesteśmy przeciwko tobie, bo wiesz doskonale, że będziemy cię wspierać w każdej sytuacji. Postaw się jednak na naszym miejscu. Mamy dość bycia rozdartymi pomiędzy tobą a Bunny. Taeyang boi się nawet wysyłać jej smsy, bo myśli, że go zabijesz, kiedy się dowiesz.

- I ma rację – mruknąłem posępnie i zmierzyłem morderczym wzrokiem wchodzącego do pokoju Youngbae. – Róbcie, co chcecie. Ja i tak mam to wszystko w dupie – dodałem i wyszedłem z pomieszczenia, zostawiając zdezorientowanych chłopaków samych.

*

- Jiyong…

Obejrzałem się za siebie, modląc się w duchu, by okazało się, że to nie głos Soyeon. Na widok byłej dziewczyny, przełknąłem nerwowo ślinę i poprawiłem przydługą grzywkę, która nagle stała się wyjątkowo drażniąca.

- Hej – burknąłem w stronę szatynki i zaraz po tym wróciłem do przygładzania idealnie wyprostowanych włosów. – Chłopaki są na korytarzu – dodałem, widząc, że dziewczyna ciągle mi się przygląda. – Coś nie pasuje?

- Nie bądź taki – wyszeptała łamiącym się głosem i zrobiła ku mnie kilka kroków. – To naprawdę niesprawiedliwe, wiesz? Wiem, że ja też nie jestem bez winy, ale… Cholera, Jiyong, naprawdę nie chcę cię stracić.

Prychnąłem obojętnie, poprawiając rozmazaną w kąciku oka czarną kreskę od kredki. Zmrużyłem powieki i zerknąłem na lustrzane odbicie Soyeon, która właśnie się rozkleiła i zaczęła płakać. Nagle zrobiło mi się cholernie głupio i nawet miałem ochotę ją przytulić, jednak duma i zranione ego mi na to nie pozwalały. Stałem więc i wpatrywałem się w nasze lustrzane odbicia, modląc się o to, by któryś z chłopaków przyszedł i mnie uratował.

- Um… Chciałam ci jeszcze tylko życzyć powodzenia na scenie – powiedziała drżącym głosem, wycofując się w stronę wyjścia z garderoby. – Uważaj na siebie, okay?

- Jasne – syknąłem, nie obdarzając dziewczyny choćby przelotnym spojrzeniem.

Kiedy drzwi się za nią zamknęły, uderzyłem ze złości dłonią w stół, zrzucając z niego kilka kosmetyków. Zerknąłem obojętnie na rozwalony puder do twarzy i zagryzłem ze złości wargi w wąską linię, zastanawiając się, co zrobić dalej. Wiedziałem doskonale, że po tej rozmowie z Soyeon nie będę w stanie normalnie funkcjonować na scenie, a przecież nie mogłem zawieść fanów, którzy czekali tyle czasu na nasz powrót.

Zebrałem się w sobie i ignorując protesty mojej dumy, wybiegłem czym prędzej z garderoby, mając nadzieję, że zdołam dogonić dziewczynę. Na moje szczęście zatrzymała się przy reszcie chłopaków, więc podszedłem do niej i jakby nigdy nic, mocno ją przytuliłem.

- Ty też na siebie uważaj – wyszeptałem jej do ucha, a potem odszedłem w stronę korytarza, który prowadził prosto na scenę.

Miałem cichą nadzieję, że to nie było nasze ostatnie spotkanie.