ROZDZIAŁ ÓSMY

Wykończony po koncercie opadłem na miękkie łóżko i głośno westchnąłem, delektując się panującą wokół mnie ciszą. Nie miałem nawet sił, by iść z chłopakami na after party po występie. Chciałem jedynie zamknąć się w hotelowym pokoju i odpocząć. Ledwo trzymałem się na nogach i to naprawdę skończyłoby się tragicznie, gdybym w takim stanie poszedł do klubu, gdzie z pewnością wypiłbym niejednego drinka. Zwykle mam mocną głowę, ale nie wtedy, kiedy jestem tak bardzo zmęczony. Lepiej mnie nigdzie nie wyciągać w takim stanie. Poza tym, miałem dziwne odczucia względem japońskich klubów i wolałem trzymać się od nich z daleka przynajmniej na jakiś czas. Zeszłoroczne wydarzenia wciąż nie dają mi o sobie zapomnieć, ale może to i lepiej. Przynajmniej się pilnuję i nie zachowuję się, jak idiota, a przynajmniej nie tak często, jak kiedyś.

Odwróciłem się na plecy i sięgnąłem po leżącego obok mnie pilota od telewizora. Włączyłem wiszącą na przeciwległej ścianie plazmę i oczywiście musiałem trafić na powtórkę z naszego wywiadu, którego udzielaliśmy dzisiejszego ranka. Sam nie wiem czemu, ale rozbawiłem samego siebie. Byłem ledwo przytomny, a mój głos brzmiał, jakbym chlał wódkę przez całą noc. Na szczęście Seungri był typem chłopaka, który zaraz po przebudzeniu mniej więcej ogarnia to, co dzieje się wokół niego i jako jedyny z całego zespołu potrafił skupić się na pytaniach prowadzących. Nasza czwórka milczała, a on gadał cały czas z tymi ludźmi, dzięki czemu my mogliśmy się jeszcze na chwilę zdrzemnąć z otwartymi oczami.

Znudzony ciągłą paplaniną maknae przełączyłem na inny program i odrzuciłem na bok pilota, dochodząc do wniosku, że mogę obejrzeć japońską dramę. Co prawda, to Seungri był największym miłośnikiem tego typu programów, jednak byłem już tak zmęczony, że nie miałem nawet siły przełączać na kolejne kanały. Pewnie i tak nie znalazłbym niczego ciekawego.

Z chwilowego letargu wyrwał mnie dźwięk telefonu. W pierwszym odruchu sięgnąłem po swoją komórkę, jednak zaraz dotarło do mnie, że to hotelowy aparat wydaje z siebie ten drażniący sygnał.

- Słucham? – mruknąłem nieco rozespany, przecierając palcami zmęczone oczy.

- Panie Kwon, ktoś czeka na pana w holu. Mówi, że jest pana przyjaciółką, ale nie wiem, czy mam ją wpuścić, czy też odprawić – powiedziała znudzonym głosem recepcjonistka, a ja momentalnie poderwałem się z łóżka, jeszcze raz analizując jej słowa.

- Niech tam na mnie zaczeka. Zaraz zejdę na dół – poinformowałem i odłożyłem słuchawkę, w przelocie słysząc jeszcze znudzone ‘dobrze’ młodej kobiety.

Narzuciłem na siebie koszulkę, którą zdjąłem zaraz po powrocie do pokoju, a później czym prędzej opuściłem apartament, nawet nie racząc zakluczyć za sobą drzwi. Miałem nadzieję, że za tę chwilę nikt nie włamie się do środka i nie ukradnie moich cennych rzeczy.

Na szczęście dostaliśmy pokoje na drugim piętrze, dlatego w holu zjawiłem się po kilku chwilach. Moje serce mocniej zabiło na widok stojącej przy recepcji Soyeon. Zaraz jednak przypomniałem sobie sytuację sprzed kilku tygodni, co spowodowało, że momentalnie zatrzymałem się w miejscu i bacznie przyjrzałem się dziewczynie. W jednej chwili miałem ochotę po prostu odwrócić się na pięcie i odejść z powrotem do apartamentu, zostawiając Lee na pastwę losu. Później jednak doszedłem do wniosku, że prędzej czy później i tak bym wrócił do recepcji, by przygarnąć Soyeon pod swoje smocze skrzydła.

Nie mając wyjścia, skinąłem głową na dziewczynę i podziękowawszy niemiłej recepcjonistce, oddaliłem się z Bunny w stronę windy. Ta akurat zatrzymała się na parterze, więc wsiedliśmy do środka, wciąż nie odzywając się do siebie słowem.

Co jej niby miałem powiedzieć? ‘Hej, dobrze cię znów widzieć! Jak ci się układa z Douglasem? Nie bije cię już? Nie? To doskonale! Szczęścia życzę!’. Obawiam się, że wyszedłbym na większego idiotę, niż jestem w rzeczywistości.

Kiedy tylko winda zatrzymała się na odpowiednim piętrze, przepuściłem Lee w drzwiach i wyszedłem tuż za nią. Złapałem dziewczynę za rękaw ciepłej kurtki i pociągnąłem w stronę mojego pokoju, przypominając sobie, że przecież nie miała zielonego pojęcia, gdzie należy iść.

- Rozgość się – powiedziałem zaraz po wejściu do apartamentu. Telewizor wciąż był włączony, jednak doszedłem do wniosku, że chociaż odgłosy z odbiornika zakłócą ciszę panującą pomiędzy naszą dwójką. – Hm… - westchnąłem cicho, przyglądając się dziewczynie.

- Przepraszam, że znów zawracam ci głowę – wyszeptała i speszona odwróciła głowę w przeciwną stronę.

- Nie no, nie ma problemu – zaśmiałem się ironicznie, chociaż wcale nie miałem takiego zamiaru. Byłem wściekły na samego siebie, że znów daję się jej podejść, a kiedy się denerwuję, przestaję nad sobą panować. – Dziwię się tylko, że przyleciałaś do Japonii po to, żeby się ze mną spotkać.

- Poleciałabym nawet do USA, byleby tylko nie musieć dłużej być w domu – powiedziała i uśmiechnęła się do mnie blado.

Posłałem jej pytające spojrzenie, jednak ona albo tego nie zauważyła, albo po porostu postanowiła to zignorować, bo już nic nie dodała, tylko usiadła na łóżku i podkuliła nogi pod brodę. Włączyłem stojącą na szafce nocnej lampkę i wyłączyłem telewizor. Widziałem, że Lee nie jest w zbyt dobrym stanie, dlatego postanowiłem schować kolejny raz dumę do kieszeni i dowiedzieć się, co takiego się stało, że specjalnie przyleciała za mną aż do Japonii.

- To… Powiesz mi, czemu tutaj jesteś? – spytałem po chwili, patrząc uważnie na profil dziewczyny.

- To wróciło – wyjąkała i nagle zaczęła płakać, a ja nie wiedząc, co zrobić, po prostu siedziałem i gapiłem się na nią, jak skończony idiota. Dopiero po chwili odzyskałem świadomość i przytuliłem do siebie roztrzęsioną dziewczynę. – Już nie wiem, co mam robić.

- Hej, nie pozwolę na to, by to znów cię zniszczyło – wyszeptałem we włosy szatynki, gładząc delikatnie jej plecy. – Pomogę ci. Tak, jak wtedy.

Soyeon pokiwała głową i pociągnęła głośno nosem, co, nie wiadomo dlaczego, ale strasznie mnie rozbawiło. Zaśmiałem się do samego siebie i oparłem policzek na czubku głowy dziewczyny. Powoli zacząłem się kołysać na boki, wiedząc doskonale, że takie coś ją nieco uspokoi. Miałem nadzieję, że szybko zaśnie, a gdy obudzi się po jakimś czasie, będzie już nieco lepiej.

Słysząc spokojny oddech Bunny, zerknąłem na jej twarz i uśmiechnąłem się półgębkiem, widząc przymknięte oczy dziewczyny. Kciukiem starłem z policzków zaschnięte łzy i ponownie ją do siebie przytuliłem. Poprawiłem się na łóżku, w ostateczności się na nim kładąc. Soyeon przebudziła się na chwilę, ale chyba była za bardzo zamroczona, by cokolwiek powiedzieć, bo tylko spojrzała na mnie zaczerwienionymi od płaczu oczami, a później położyła głowę na moim torsie i ponownie zasnęła.

Ja, pomimo ogromnego zmęczenia, nie mogłem pójść w ślady Lee. Leżałem w totalnym bezruchu i gapiłem się w sufit, nawet chyba nie oddychając. Byłem wściekły na siebie, że tak łatwo daję sobą manipulować, ale jakże mógłbym postąpić inaczej? Nie potrafiłbym odrzucić Soyeon, wiedząc, że dzieje się coś złego. Moje serce krwawiło za każdym razem, gdy widziałem łzy w jej oczach, nieraz gromadzące się tam z mojej winy.

Czasami żałowałem, że po prostu nie mogę odebrać tego cierpienia od Bunny. Zawsze łatwiej jest sobie radzić z bólem po stracie bliskiej osoby z kimś drugim. Ja jednak przez natłok pracy nie potrafiłem do końca pomóc Soyeon z pozbieraniem się po samobójczej śmierci jej najlepszego przyjaciela, z którym znała się praktycznie od przedszkola. Nieraz się o niego kłóciliśmy, bo niekiedy spędzała z nim więcej czasu, aniżeli ze swoim chłopakiem, jednak w głębi serca wiedziałem, że to, co ich łączy, to jedynie przyjaźń. Ale nie taka, która teraz jest rzekomo pomiędzy nami; taka czysta przyjaźń bez żadnych podtekstów, niedomówień i nieporozumień. Niekiedy zazdrościłem Minho, że potrafił być dla niej tak dobrym przyjacielem i za każdym razem obiecałem sobie, że także się nim stanę. Teraz miałem ku temu idealną okazję, jednak obawiałem się, że miłość i pożądanie, które wciąż we mnie płonęły, skutecznie zagłuszą przejawy przyjaźni.

To właśnie po odejściu Minho Soyeon tak bardzo się posypała. Z dnia na dzień coraz bardziej się ode mnie oddalała, to znów wracała z szerokim uśmiechem na ustach i zachowywała się tak, jakby nic się nie stało. Wiedziałem jednak, że w środku krzyczy z rozpaczy, ale była zbyt dumna, by pokazać słabość. Potem coś się zmieniło. Ona się zmieniła. Przestała udawać, że wszystko jest w porządku i coraz częściej się przede mną otwierała. Przychodziła zapłakana i spędzała w moich ramionach długie godziny, nim zdołała się uspokoić.

- Mmm – zamruczała Soyeon, powoli otwierając oczy. – Co… Ugh – westchnęła, rozglądając się dookoła siebie.

- Jak się czujesz? – spytałem nieco rozbawiony jej zdziwioną miną. Zupełnie jakby zapomniała, że przyleciała do mnie do Japonii.

- Już lepiej – rzuciła i ponownie położyła głowę na moim torsie. – Dziękuję… Powiedz mi, dlaczego ty wciąż tyle dla mnie robisz? – spojrzała na mnie uważnie i zmarszczyła zabawnie nos.

- Chyba odpowiedzi udzieliłem ci już jakiś czas temu – stwierdziłem i uśmiechnąłem się do niej lekko. – Dawno nie rozmawialiśmy. Chcesz mi o czymś powiedzieć? – Uniosłem pytająco brwi, mając nadzieję, że Soyeon otworzy się przede mną i powie, dlaczego wtedy zastałem u niej Douglasa. Z drugiej jednak strony wolałem chyba nie słyszeć tego, że do siebie wrócili. Dziewczyna wpatrywała się we mnie intensywnie swoimi wielkimi oczami, aż zrobiło mi się dziwnie głupio. – Byłem wtedy u ciebie i widziałem, jak Douglas wychodzi z twojego domu.

- I pomyślałeś, że do siebie wróciliśmy? – Bunny podniosła się do pozycji siedzącej i spojrzała na mnie z góry. Skinąłem jedynie głową i przełknąłem ślinę. – A zadzwonić do mnie, to już nie łaska? Mogłeś zapytać, a nie tworzyć własny scenariusz – stwierdziła nieco oburzona, zakładając ręce na biuście. – Nie wróciłam do niego i nie mam takiego zamiaru. Przyszedł wtedy do mnie, bo dostał wezwanie na komisariat w sprawie tego… No wiesz – westchnęła cicho, nerwowo zagryzając dolną wargę. – Był wściekły i do dzisiaj dziękuję Bogu, że rodzice byli wtedy w domu. Nie chciałam ich do tego mieszać, ale w końcu powiedziałam im, co się stało. Ojciec tak się wściekł, że prawie pobił Douglasa. Na szczęście mama go w porę powstrzymała i skończyło się na wykopaniu Douglasa z domu. Ojciec jeszcze złożył na policji donos, że Douglas mnie nachodzi i teraz będzie miał sprawę w sądzie – wyjaśniła, a mi z każdym jej kolejnym słowem kamień spadał z serca.

- Byłem taki wściekły, gdy go zobaczyłem pod twoim domem – powiedziałem zawstydzony, nawet nie mając odwagi spojrzeć dziewczynie w oczy.

- Domyślam się – rzuciła i lekko się uśmiechnęła. – Oppa, ja naprawdę do niego nie wrócę. Myślałam, że ten pierwszy raz, to był tylko przypadek, ale po tym, co później zrobił, zrozumiałam, że on się nie zmieni. Już dość w życiu przeszłam, by jeszcze być z kimś takim, jak on. Nie jestem taką idiotką, żeby kolejny raz mu zaufać.

Za to ja jestem skończonym idiotą, bo dałem ci wtedy odejść.

*

Po godzinnym i jakże bezczynnym siedzeniu w hotelowym pokoju, doszliśmy zgodnie do wniosku, że powinniśmy coś zjeść. Dochodziła właśnie dwudziesta trzecia, gdy wychodziliśmy z apartamentu w o dziwo bardzo dobrych humorach. Soyeon znów chwilowo straciła pamięć i zachowywała się tak, jakby nic się nie stało. Śmiała się z byle czego, co chwilę mi dokuczała i w przeciągu pół godziny nabiła mi na ramieniu chyba z pięć siniaków. Może nie wyglądała na silną, ale przywalić potrafiła, kiedy tylko chciała.

Szliśmy pogrążonym w półmroku korytarzem, co chwilę komentując dramę, którą razem oglądaliśmy w TV. Niby nic takiego, ale historia okazała się mieć zaskakujący koniec. Kiedy już straciliśmy wiarę w to, że główni bohaterowie po wielu perypetiach w końcu do siebie wrócą, ich drogi kolejny raz się spotkały, a całość zakończyło się piękną sceną pocałunku. Nic tylko brać z nich przykład, prawda?

Szkoda tylko, że życie to nie film. Wtedy może miałbym jakiekolwiek szanse, by odzyskać Soyeon i to nie tylko jako przyjaciółkę, ale także jako swoją dziewczynę.

- Oppa, jesteś jakiś milczący – stwierdziła Lee, biorąc mnie pod rękę. – Wszystko w porządku? – spytała, opierając policzek na moim ramieniu.

- Oczywiście – szepnąłem i uśmiechnąłem się lekko, po chwili obejmując dziewczynę w pasie. – Po prostu jestem zmęczony po koncercie. Na dodatek chłopaków jeszcze nie ma, a jutro planowaliśmy pójść pozwiedzać. Dawno nas tutaj nie było i chcieliśmy połazić po okolicy. Oczywiście ty idziesz z nami – dodałem, widząc minę Lee. Na moje słowa rozpromieniła się od razu i pocałowała mój policzek, sprawiając tym samym, że momentalnie serce zaczęło mi bić szybciej. – Cieszę się, że przyleciałaś.