Z pamiętnika G-Dragona cz. IV

Czerwiec 2011 r. 

Doprowadziłem mieszkanie do względnego porządku i jeszcze raz rozejrzałem się dookoła siebie, sprawdzając, czy o czymś nie zapomniałem. Zaniosłem do kuchni pusty kubek po porannej kawie i umieściłem go w zmywarce, nie mając najmniejszej ochoty na ręczne zmywanie. Zerknąłem na ekran telefonu, chcąc sprawdzić godzinę. Do powrotu Soyeon pozostało mi jeszcze kilka minut, ale znając dziewczynę pewnie i tak przyjedzie wcześniej.

Ostatnie dwa tygodnie spędziła ze swoją rodziną w ich domku letniskowym nad morzem. Ja przez ten czas przebywałem w Japonii, gdzie dałem kilka solowych koncertów dla dość sporej liczby publiczności. Reszta chłopaków z Big Bang korzystała z wolnego albo zajmowali się załamanym po wypadku samochodowym Daesung’iem. Ja nie potrafiłem wczuć się w zaistniałą sytuację. Tylko raz z nim o tym rozmawiałem i potem uciekłem do Japonii, nie mając siły brać w tym wszystkim udziału. Poza tym, wiedziałem doskonale, że jest pod opieką dyrektora YG i reszty chłopaków. Ja byłem tam zupełnie zbędny.

Teraz, kiedy o tym wszystkim myślę, dochodzę do wniosku, że karma istnieje i jest naprawdę wredną suką.

- Kochanie, wróciłam! – krzyknęła na wejściu Soyeon, a ja drgnąłem przerażony, prawie upuszczając telefon na ziemię. – Jiyong?!

- Hej! – rzuciłem, próbując ukryć zdenerwowanie. Podszedłem do dziewczyny i na powitanie mocno ją do siebie przytuliłem. – Jak wyjazd? Wszystko się udało?

- Tak, chociaż szkoda, że ciebie nie było ze mną – powiedziała, wtulając się mocno w mój sweter. – Byłoby o wiele ciekawiej. A tobie jak minął pobyt w Japonii? – spytała, a mnie od razu zrobiło się niedobrze.

- Może idź się odświeżyć po podróży, a potem porozmawiamy, co? – zaproponowałem, odsuwając się od dziewczyny. Posłała mi pytające spojrzenie, na co ja uśmiechnąłem się lekko i wzruszyłem ramionami.

- Fakt – przyznała po chwili, odrzucając na kanapę torbę z rzeczami. – Przez te dwa tygodnie tak zarosłam, że mogę sobie warkoczyki zapleść – dodała i śmiejąc się głośno, poszła do łazienki.

Kiedy tylko drzwi się za nią zamknęły, opadłem bezwładnie na kanapę i głośno westchnąłem. Niby jak miałem jej o tym wszystkim powiedzieć? Przecież Soyeon mnie znienawidzi, gdy tylko dowie się, co takiego zrobiłem podczas pobytu w Japonii. Załamany ukryłem twarz w dłoniach i jęknąłem przeciągle, próbując ułożyć sobie w głowie cały monolog.

Po kilkunastu minutach Soyeon nareszcie wyszła z łazienki. Ja przez ten czas odchodziłem od zmysłów, zastanawiając się, jak mam jej o wszystkim powiedzieć. Wszystko, co tylko przychodziło mi do głowy, zdawało się być takie żałosne i wprost śmieszne.

- Od razu lepiej – westchnęła wesoło Soyeon i usiadła na kanapie obok mnie. Przybliżyła się do mojej twarzy z zamiarem pocałowania, ale ja zerwałem się z siedzenia, bojąc się bliższego kontaktu z dziewczyną. – Hej, co jest? – spytała zaniepokojona, dokładnie mi się przyglądając.

Nie mogąc znieść jej spojrzenia, odwróciłem się do niej plecami i podszedłem do okna. Z nerwów zacząłem gryźć dolną wargę, moje serce biło jak oszalałe, a ja czułem się, jakbym miał zaraz wyznać własnej dziewczynie, że zabiłem jej ojca patelnią.

- Słuchaj… - zacząłem, nie odwracając się do szatynki. Dopiero po chwili odważyłem się na nią spojrzeć, dochodząc do wniosku, że nie mogę być aż takim tchórzem. – Musimy o czymś porozmawiać… Muszę… Muszę ci o czymś powiedzieć. Chodzi o mój wyjazd do Japonii…

*

Upadłem na kolana przed siedzącą na kanapie Soyeon i spojrzałem na nią załzawionymi oczami. Nie zauważyłem nawet, kiedy po moich policzkach zaczęły spływać pojedyncze łzy. Wpatrywałem się intensywnie w twarz dziewczyny, próbując cokolwiek z niej odczytać, jednak na marne. Soyeon zdawała się w ogóle nie kontaktować z otoczeniem. Patrzyła się pustym wzrokiem na coś, co znajdowało się tuż za mną, a ja nie miałem najmniejszej odwagi zmusić jej do spojrzenia na mnie.

- Tak cholernie cię przepraszam – wyszeptałem łamiącym się głosem i położyłem głowę na udach szatynki. – Powiedz coś… Błagam.

- Co mam ci powiedzieć? – odezwała się w końcu i odchrząknęła cicho, chcąc pozbyć się chrypy. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że płacze. Uniosłem niepewnie głowę i spojrzałem na twarz dziewczyny. Po jej policzkach spływały rzewne łzy, a dolna warga mocno drżała. – Każdemu się może zdarzyć, prawda?

- Nie, ja… Posłuchaj, to był przypadek. Chyba nie myślisz, że zrobiłem to specjalnie – powiedziałem cicho, odsuwając się od niej powoli. – Przecież wiesz, że ja nigdy…

- Co wiem? – spytała oschle, podnosząc się z kanapy. Spojrzała na mnie z góry i pokręciła głową z niedowierzaniem. – Jiyong, nie widzisz, że już od dawna nie jesteś tym chłopakiem, którym byłeś na początku? Cholera… Kim ty w ogóle jesteś, co? – wyszeptała, wbijając we mnie swoje lodowate spojrzenie.

Chciałem coś powiedzieć, ale niby co takiego? Że przepraszam za swoją głupotę? Że powinienem był bardziej uważać? Żałosne tłumaczenia i tyle.

Poderwałem się z ziemi, gdy chciała wyjść z salonu. Złapałem Soyeon za nadgarstek i obróciłem przodem do siebie, zamykając od razu w szczelnym uścisku ramion.

- Wiem, że cię zawiodłem – wyszeptałem łamiącym się głosem, gładząc szatynkę po włosach. – Wiem, że się zmieniłem i wszystko schrzaniłem, ale… Jedno, co się nie zmieniło, to moja miłość do ciebie. Cholernie mocno cię kocham i przepraszam, że ostatnio tego nie okazywałem. Daj mi szansę to naprawić.

Odsunąłem się od Lee i ująwszy jej twarz w dłonie, spojrzałem głęboko w oczy szatynki. Ona jedynie pokiwała kilka razy głową i uśmiechnęła się przez łzy, po czym mocno się we mnie wtuliła, zaciskając dłonie na moich plecach.

- Ktoś już o tym wie? – spytała wciąż łamiącym się głosem. Westchnąłem cicho, przymykając powieki. – Dyrektor wie?

- Tak, sprawa wyszła wczoraj po południu – odpowiedziałem i zagryzłem nerwowo dolną wargę. – Chłopaki też już wiedzą. Cholera…

Oswobodziwszy Soyeon z uścisku, usiadłem na kanapie i ukryłem twarz w drżących ze zdenerwowania dłoniach. Nie miałem zielonego pojęcia, co powinienem zrobić w zaistniałej sytuacji. Media już zaczęły huczeć o tym, że popalam marihuanę w klubowych toaletach i wiedziałem doskonale, że większość z ludzi zdążyła mi już przykleić odpowiednią łatkę. Najbardziej jednak bolało mnie to, że zawiodłem osoby, na których mi najbardziej zależało. Do rodziców nie miałem odwagi zadzwonić, by chociaż przedstawić im swoją wersję wydarzeń. Nie chciałem, żeby i oni uważali mnie za zbuntowanego gwiazdora, któremu odbija z nadmiaru sławy. Przecież ja taki nie byłem. Pilnowałem się na każdym kroku i może faktycznie czasami przesadzałem z alkoholem, ale zawsze umiałem się powstrzymać przed zrobieniem czegoś głupiego. Tamtego wieczora byłem tak bardzo zamroczony udanym występem przed ogromną publicznością, że chyba straciłem resztki rozumu i tak oto spieprzyłem sobie swój praktycznie nienaganny image.

- Smoku, nie przejmuj się – powiedziała łagodnym głosem Soyeon i usiadła na moich kolanach. Objęła mnie ramionami i pocałowała czule w policzek, tym samym sprawiając, że uśmiechnąłem się chyba pierwszy raz od tego incydentu. – Zobaczysz, że wszystko się niedługo wyjaśni.

- Mam nadzieję.

 

*

Listopad 2011 r. 

Wszedłem do pogrążonej w ciszy kuchni i niepewnie zerknąłem na stojącą przy oknie dziewczynę. Przez ostatnie dni w ogóle ze sobą nie rozmawialiśmy, a ja czułem, jak z minuty na minutę coraz bardziej się od siebie oddalamy. Nie spędzaliśmy już tak dużo czasu razem; ja wolałem przesiadywać w studiu i spotykać się ze znajomymi, a Lee znów na okrągło siedziała na uczelni albo w bibliotece, tłumacząc, że musi zgromadzić odpowiednie materiały do prac zaliczeniowych. Wiedziałem doskonale, że to tylko wymówki. Wolała spędzać czas w śmierdzącej bibliotece, niż z własnym chłopakiem w przytulnym mieszkaniu. Ja natomiast przy każdym wyjściu kłamałem, że muszę uzgodnić z Bangami materiał na nadchodzącą płytę. Mijaliśmy się w drzwiach, bo zwykle kiedy ja wracałem nad ranem z wytwórni, ona wychodziła właśnie na uczelnię, potem ona przychodziła wieczorem do mieszkania, a ja ulatniałem się do wytwórni i tak w kółko.

Sam nie wiem dokładnie, co się stało. Chyba żadne z nas dokładnie nie wiedziało. Po prostu coś między nami pękło. Coraz częściej się kłóciliśmy i to praktycznie o głupie błahostki. Nigdy bym nie pomyślał, że spięcie pomiędzy naszą dwójką wywoła źle zaparzona herbata albo krzywo zawieszony na haczyku łazienkowy ręcznik.

Przepłakiwałem praktycznie każdą noc, licząc na to, że wszystko w końcu się ułoży. Wracałem na wpółprzytomny do mieszkania, wierząc, że tym razem będzie inaczej. Ale nie było i powoli zaczynałem wątpić w to, czy kiedykolwiek między naszą dwójką się ułoży.

- Masz dzisiaj zajęcia? – spytałem, chcąc w ten sposób zakłócić ciszę, jaka między nami panowała od kilku dni. Soyeon pokręciła głową, nawet na mnie nie patrząc. – Może… Może spędzimy ten dzień razem? Ostatnio cały czas się mijamy – powiedziałem i przełknąłem nerwowo ślinę, obawiając się, że dziewczyna zaraz rzuci we mnie kubkiem pełnym gorącego napoju.

- Ciekawe czemu, prawda? – prychnęła ironicznie, obejmując garnuszek obiema dłońmi. Po chwili odstawiła naczynie na kuchenny blat i spojrzała na mnie czerwonymi od płaczu oczami. – Ja już dłużej nie mogę...

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Chyba tylko tyle, że powinniśmy się rozstać – powiedziała pewnym siebie tonem głosu i poprawiła nerwowo opadającą na jej oczy grzywkę. – Nie patrz się tak na mnie. Oboje widzimy, że nic nas już nie łączy. Nie powinniśmy się męczyć dalej w tym związku – kontynuowała, w ogóle nie zdając sobie sprawy z tego, że każde wypowiedziane przez nią słowo jest jak ostry nóż dla mojego ledwo bijącego serca.

- Przecież to da się wszystko naprawić.

- Nie, czy ty tego nie widzisz? Próbujemy naprawiać nasz związek od czterech miesięcy i jak widać nic z tego nie wychodzi – stwierdziła oschle i ruszyła w stronę kuchennych drzwi. – Spakuję się i przeniosę do rodziców.

Wstrzymałem oddech, bojąc się, że gdy tylko zacznę oddychać, to się rozpłaczę niczym mały dzieciak. Gdy tylko Soyeon wyszła z pomieszczenia, oparłem się o lodówkę i powoli się po niej osunąłem. Nagle poczułem się, jakby odebrano mi cały sens mojego życia. Jakby ktoś odciął dopływ czystego powietrza, którym dotąd oddychałem każdego dnia. Załamany uderzyłem kilka razy głową w metalowe drzwi lodówki i przymknąłem powieki, pod którymi gromadziły się łzy. Po chwili pojedyncze krople zaczęły spływać po moich policzkach, a ja już nawet nie miałem sił, żeby je ścierać.

Kiedy po dłuższym czasie uniosłem powieki, zobaczyłem stojącą w progu salonu Lee. Trzymała w dłoni rączki od torby podróżnej, a w drugiej plik kluczy od mieszkania.

- Oddaję – rzuciła cicho i położyła je na stoliku. – Wiem, że to pewnie głupio zabrzmi w obecnej sytuacji, ale uważaj na siebie, dobrze? – poprosiła i nim zdążyłem chociażby skinąć głową, odwróciła się na pięcie i szybko wyszła z mieszkania.

Podobno pewne rzeczy i osoby docenia się w momencie, kiedy się je traci. Nigdy tego nie rozumiałem. Sens tych słów dotarł do mnie dopiero wtedy, gdy drzwi zamknęły się za Soyeon, a ja zostałem całkowicie sam z ogromną pustką w mym sercu.