ROZDZIAŁ SIÓDMY

Byłem totalnie rozbity, a wszystko przez to, że Soyeon kolejny raz mnie wystawiła i nie pojawiła się na moim solowym występie. Jeszcze dzień wcześniej dzwoniłem do niej, żeby się upewnić, że przyjdzie i cieszyłem się, jak małe dziecko, gdy potwierdziła swoją obecność. Najwidoczniej musiała znaleźć ciekawsze zajęcie od oglądania mnie na scenie.

Dobrze, może byłem trochę nie fair w stosunku do dziewczyny. Doskonale wiem, jak wygląda jej sytuacja rodzinna i nie powinno mnie znów tak dziwić, że nie przyszła, ale mogła chociaż napisać głupiego smsa, żebym nie czekał na nią, jak ten skończony idiota. Przez cały występ, zamiast skupiać się na układzie tanecznym i słowach piosenki, ja rozglądałem się po publiczności i szukałem wzrokiem Soyeon. Miałem nadzieję, że po prostu wtopiła się w tłum ludzi i dlatego nie mogę jej znaleźć.

To, że nie przyszła, dotarło do mnie dopiero wtedy, gdy poszedłem do swojej tymczasowej garderoby i jej tam nie zastałem. Zawsze było tak, że kiedy przychodziła na występy Big Bang czy też moje solowe za czasów Heartbreaker, później od razu szła do garderoby i tam na mnie czekała. Ja jak głupi biegłem do pokoju na złamanie karku i pierwsze, co robiłem po wejściu do pomieszczenia, to odnalezienie Lee, która uwielbiała się ze mną droczyć i za każdym razem chowała się w różnych miejscach. Czasami jednak siedziała po prostu na kanapie i czekała na mnie z szerokim uśmiechem na swojej dziecinnej twarzy.

Wiele bym dał, żeby przywrócić tamte czasy.

*

Podałem kierowcy taksówki adres domu Soyeon i zerknąłem kątem oka na leżący tuż obok mnie bukiet czerwonych róż. Uśmiechnąłem się mimowolnie, cicho wzdychając nad własną głupotą. Może powinienem już całkowicie olać temat mojej byłej dziewczyny, spalić za sobą mosty, odciąć przeszłość bardzo grubą kreską, ale nie potrafiłem. Wiele razy chciałem to uczynić. Ot tak, zapomnieć o tym, co było między mną a Soyeon. Powinienem ruszyć do przodu, znaleźć sobie nową dziewczynę, która zawróciłaby mi w głowie i dzięki której zapomniałbym o Bunny. Tylko że ja tak naprawdę nie chciałem tego wszystkiego. Nie chciałem nowego związku, nowej dziewczyny, bo serca i tak bym nie oszukał. Ono wciąż krzyczy za Soyeon, wciąż się jej domaga, a teraz kiedy Lee nareszcie znów jest sama, mam szansę na nowo ją zdobyć. Odzyskać jej utracone zaufanie i pokazać, że nie jestem potworem. Cholera, jestem tylko zagubionym w tym podłym świecie dzieciakiem, który nauczył się maskować swoje prawdziwe uczucia.

- Był pan kiedyś zakochany? – spytałem w pewnym momencie, gdyż cisza, jaka panowała pomiędzy mną a kierowcą, stała się nagle uciążliwa. – Tak bardzo, bardzo zakochanym, że nie umiał pan normalnie funkcjonować.

- Owszem – odparł mężczyzna i zerknął na mnie przez ramię, lekko się uśmiechając. Zaraz jednak odwrócił wzrok z powrotem na jezdnię i cicho westchnął. – W liceum byłem po uszy zakochany w pewnej dziewczynie. Byliśmy ze sobą przez pewien czas.

- I co się potem stało?

- Oświadczyłem się jej i właśnie dzisiaj mija trzydziesta rocznica naszego ślubu – powiedział, a ja, mimo że siedziałem z tyłu, doskonale wiedziałem jak się uśmiecha. – Jeśli naprawdę zależy panu na tej dziewczynie, o której pan tyle myśli, to proszę nie marnować czasu. Na pewno jest wyjątkowa i niejeden chłopak chciałby ją mieć na wyłączność.

Przytaknąłem głową, od razu na myśl przywołując Douglasa. Nie wiem czemu, ale miałem dziwne przeczucia, że ten koleś nie odpuści ot tak sobie. Coś podpowiadało mi, że będzie tak długo mieszał w głowie Soyeon, że ta w końcu mu ulegnie i do niego wróci, a ja stracę ostatnią okazję na odzyskanie mojego Króliczka.

Nie sądziłem jednak, że moje obawy okażą się pieprzoną rzeczywistością.

Kiedy taksówka zatrzymała się przed domem Lee, a ja zobaczyłem wychodzącego z niego Douglasa, poczułem, jak zjedzone wcześnie sushi podchodzi mi do gardła. Ze złości zacisnąłem dłonie w pięści, starając się nie wysiąść z taksówki w celu obicia mordy temu dupkowi.

- Jesteśmy chyba na miejscu – zauważył kierowca, ale ja wcale nie miałem zamiaru iść teraz do Soyeon.

- Proszę jechać na lotnisko – poprosiłem dziwnie drżącym głosem.

Przymknąłem powieki i nerwowo przygryzłem dolną wargę, próbując się choć trochę uspokoić. Kierowca bez większych oporów odjechał spod domu rodziny Lee, a ja mocniej wbiłem się plecami w oparcie fotela. Kątem oka zerknąłem na róże, które jeszcze kilka minut wcześniej wydawały mi się być najpiękniejszymi kwiatami na świecie. Teraz jednak przypominały mi zwykłe chwasty, których należy się jak najszybciej pozbyć.

Miałem cichą nadzieję, że uda mi się złapać wcześniejszy samolot do Singapuru, dzięki czemu będę mógł dołączyć do chłopaków na scenie. Obiecałem im, że zrobię wszystko, byleby tylko zdążyć na nasz drugi koncert w tym mieście. Nie chciałem zawieść ani moich przyjaciół, ani tym bardziej fanów. Wszystko to było za bardzo pokomplikowane i nie mam pojęcia, dlaczego mój wielce inteligentny menadżer tak poustawiał grafik, że miałem w jednym dniu i występ w telewizji SBS w Seulu, i koncert w Singapurze. Nie był to jednak wyjątek, bo później też będę miał podobne sytuacje. Na szczęście lot z jednego miasta do drugiego nie jest znów taki długi, więc nie powinienem mieć większych problemów z dotarciem na koncert.

- Jesteśmy na miejscu – zakomunikował kierowca, zatrzymując taksówkę przed wejściem na lotnisko. – Powodzenia z koncertami – dodał, gdy podawałem mu pieniądze za kurs.

- Hm, dziękuję – rzuciłem i uśmiechnąłem się lekko. – Reszty nie trzeba.

Mężczyzna skinął głową i dokładnie mi się przyjrzał, śledząc każdy mój ruch. Widziałem, jak zatrzymuje wzrok na leżącym na siedzeniu bukiecie róż, dlatego ja od razu wyprzedziłem jego pytanie, tłumacząc, żeby kwiaty podarował swojej żonie i sprawił, by ten wieczór był wyjątkowy. Tak samo wyjątkowy jak ich długoletnie małżeństwo. On jedynie podziękował i kolejny raz życzył mi powodzenia. Zabrałem niewielką torbę podróżną i szybkim krokiem ruszyłem w stronę wejścia na lotnisko. Wokół było pełno ludzi, ale miałem nadzieję, że uda mi się pozostać niezauważonym. Jeszcze tego mi brakowało, żebym wpadł na rozhisteryzowane fanki Big Bang. Przemknąłem szybko pomiędzy ludźmi i zatrzymałem się dopiero przy stanowisku, gdzie miałem nadzieję kupić bilet na wcześniejszy lot do Singapuru.

- Błagam, niech pani powie, że coś się znajdzie – powiedziałem żałośnie, składając ręce jak do modlitwy.

- Jest jeszcze parę wolnych miejsc na najbliższy lot – odpowiedziała i uśmiechnęła się do mnie promiennie, a ja momentalnie poczułem, jak kamień spada mi z serca.

- Doskonale.

*

Miałem ochotę wrzasnąć na kierowcę, który jechał tak wolno, jakby właśnie urządzał sobie wycieczkę krajoznawczą. Ze złości zacisnąłem usta w wąską linię i wyjrzałem przez okno taksówki, podziwiając przy okazji piękne budynki Singapuru. Do hali, w której miał się odbyć koncert, pozostało jeszcze dobrych kilka minut drogi. Wiedziałem, ze gdy tylko dotrę na miejsce, nie pozostanie mi zbyt wiele czasu na przygotowanie. Jedynie zdążę się przebrać w sceniczne ciuchy, jedna z dziewczyn zrobi mi makijaż i nim się obejrzę, będę musiał biec na scenę. Może to lepiej. Ostatnio zauważyłem, że im mam więcej czasu, tym bardziej myślę o tym, co było pomiędzy mną a Soyeon. Kiedy jednak mój grafik jest tak napięty, że nawet nie mam możliwości zjeść porządnego posiłku, dziewczyna ani razu nie pojawia się w mojej głowie.

A może powinienem skupić się na karierze? W końcu niedawno wydałem solową płytę, już drugą w mojej karierze muzycznej. Za niedługo kończy się rok, nastanie nowy, co oznacza nowe wyzwania i być może kolejną solową płytę. Czas chyba pomyśleć w końcu o karierze, a nie tylko o Bunny i o złamanym sercu.

Za dużo myślisz!

Wzdrygnąłem się przestraszony własnym krzykiem, który nagle rozbrzmiał w mojej głowie. Westchnąłem głośno i zerknąłem na wyłaniającą się spomiędzy innych budynków halę koncertową. Odetchnąłem z ulgą i poprosiłem kierowcę, by zatrzymał się na tyłach, żebym w ten sposób mógł ominąć tłum fanek koczujących przed głównym wejściem. Kiedy tylko taksówka zatrzymała się w odpowiednim miejscu, zapłaciłem za kurs, porwałem torbę ze swoimi rzeczami i nie zabierając nawet reszty od kierowcy, wysiadłem czym prędzej z samochodu. Pędem ruszyłem w stronę tylnego wejścia, przy którym stało kilku ochroniarzy. Wiedziałem, że rozpoznają mnie bez większego problemu, ale dla pewności pokazałem im przepustkę. Wolałem nie kłócić się z takimi olbrzymami.

Droga do garderoby zajęła mi chyba więcej czasu, niż lot z Seulu do Singapuru, a wszystko przez to, że dwa razy pomyliłem korytarze i dopiero z pomocą mojej stylistki udało mi się dotrzeć na miejsce. Zabrałem od niej ubrania na scenę i czmychnąłem do łazienki, żeby się przebrać i doprowadzić do względnego porządku. Po występie w SBS, locie samolotem i przez całą tę bieganinę, wyglądałem, jakby piorun we mnie walnął.

Założyłem odpowiednie ciuchy, przemyłem twarz zimną wodą i już biegłem z powrotem do garderoby, gdzie czekała na mnie Kim, która miała się zająć moim wyglądem.

- Ciężki dzień? – spytała, stając przede mną.

- Żebyś wiedziała – westchnąłem ciężko i słysząc otwierające się drzwi, spojrzałem przez ramię na wchodzących do środka chłopaków.

- Jiyong-hyung! Jednak zdążyłeś! – powiedział uradowany Daesung, na co ja uśmiechnąłem się do niego szeroko i kiwnąłem głową. – Widziałeś się z Soyeon?

- Nie i nie mówmy o niej, okay? – posłałem chłopakom wymowne spojrzenie i zaraz odwróciłem twarz w stronę Kim, by mogła zacząć mnie malować.

Do koncertu nie pozostało zbyt wiele czasu, dlatego liczyła się każda minuta. W głowie powtarzałem cały plan występu, starając się zapamiętać, w którym momencie będę śpiewał swoje solowe piosenki. Na pierwszym koncercie chłopaki spontanicznie wbiegli na scenę w połowie Crayon, zaskakując tym nie tylko mnie, ale i naszych fanów. Byłem stuprocentowo pewny, że i podczas tego występu zrobią to samo. Z resztą, dobrze ich było mieć przy sobie nawet w trakcie mojego solowego występu.

Zwłaszcza dzisiaj.

- Wszystko w porządku? – spytał zaniepokojony Taeyang, gdy szliśmy pogrążonym w półmroku korytarzem, który prowadził nas prosto na scenę. – Coś się stało, prawda?

- Nie mam ani siły ani ochoty o tym rozmawiać – powiedziałem mrukliwie, starając się brzmieć jak najbardziej obojętnie.

- Pogadamy później?

- Może – rzuciłem na odczepnego i przyspieszyłem kroku, chcąc dać w ten sposób do zrozumienia Youngbae, że naprawdę nie mam ochoty rozmawiać o tym, co się stało w Seulu.

Chciałem jedynie wyjść na scenę, zapomnieć na chwilę o Soyeon i dać fanom to, po co przyszli na nasz koncert: niezłe show i całego siebie, by chociaż na ułamek sekundy przestać czuć się tak cholernie pustym.

*

5 V 2011 r.

Czasami czuję, że totalnie do siebie nie pasujemy. Zupełnie, jakbyśmy nagle przestali należeć do tej samej bajki. Jiyong się zmienił. Cholernie się zmienił i już sama nie wiem, czy te zmiany mi się podobają. Oczywiście cieszę się, że tak mu się powodzi, jednak w głębi serca wolałabym, żeby znów był tym samym chłopakiem, w którym się kiedyś zakochałam. Wiem, wiem – ludzie się zmieniają, bo gdyby tego nie robili, nie byliby ludźmi. Sama przeszłam w życiu tyle metamorfoz, że czasami się nie poznaję. Niby wciąż ten sam wygląd, ale wnętrze jakieś inne. Podobnie jest właśnie z Jiyong’iem…

Może to tylko moje urojenia i wcale się nie zmienił? A może on zawsze był takim aroganckim dupkiem, tylko ja miałam na oczach cholerne klapki i tego nie dostrzegałam?

- Pogadamy? – spytał Taeyang, a ja wyrwany z zamyślenia wyrzuciłem w powietrze trzymany w dłoniach pamiętnik Soyeon. – Przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć.

- Um, nic się nie stało – zamruczałem pod nosem, podnosząc z ziemi zeszyt. – O czym chciałeś pogadać? – spojrzałem uważnie na przyjaciela, licząc na to, że ten jednak nie zdecyduje się drążyć więcej tematu tego, co wydarzyło się w Seulu. Widząc jego wymowne spojrzenie, westchnąłem cicho i zerknąłem w stronę lekko uchylonych drzwi, za którymi stała pozostała trójka Bangowców. – Wejdźcie. Nie musicie podsłuchiwać – zaśmiałem się pod nosem i pokręciłem głową z niedowierzaniem, gdy zobaczyłem zaglądającego do środka V.I.

- My wcale nie zamierzaliśmy podsłuchiwać – powiedział oburzony maknae, a ja prychnąłem pod nosem, posyłając mu pełne litości spojrzenie. – Przechodziliśmy właśnie obok twojego pokoju.

- I tak się akurat złożyło, że przechodziliście w trójkę i akurat wtedy, gdy Taeyang tutaj przyszedł? – uniosłem jedną brew i uśmiechnąłem się wrednie do przyjaciół. – Dobra, nie pogrążaj się – dodałem, widząc, że Seungri chce coś dodać. – To, co chcecie wiedzieć, hm?

- Chcemy wiedzieć, co się stało w Seulu – odpowiedział Daesung i usiadł po turecku na miękkim dywanie obok mojego łóżka. – Widziałeś się z Bunny?

- Miałem taki zamiar – zacząłem nerwowo, bawiąc się pamiętnikiem dziewczyny. – Kupiłem głupie kwiatki i pojechałem do niej, żeby poprosić ją o kolejną szansę. Czaicie to? Chciałem prosić ją o szansę, a tymczasem okazało się, że ona wróciła do Douglasa – powiedziałem i prychnąłem głośno, odrzucając na bok zeszyt. Widząc zdumione spojrzenia przyjaciół, wzruszyłem ramionami i przejechałem dłońmi po zmęczonej twarzy. – Widziałem, jak ten skurwysyn wychodzi z jej domu.

- To jeszcze nic nie oznacza – zauważył Seungri i wzruszył beztrosko ramionami, gdy posłałem mu mordercze spojrzenie. – Może był po swoje rzeczy?

- Nie, to oznacza tyle, że ta idiotka do niego wróciła! – uniosłem głos, podnosząc się z łóżka. Sięgnąłem po leżącą na szafce nocnej paczkę papierosów i skierowałem się w stronę drzwi balkonowych. – Mam jej już dość. Następnym razem, gdy ten dupek zrobi jej krzywdę, w niczym jej nie pomogę – zarzekłem się i nie czekając na to, co mają do powiedzenia moi przyjaciele, wyszedłem na balkon, by odstresować się przy papierosie.