ROZDZIAŁ PIĄTY

Zerknąłem kątem oka na siedzącą na miejscu pasażera szatynkę i nerwowo zagryzłem dolną wargę, zastanawiając się, czy powinienem się odezwać, czy może pozwolić ciszy dalej nad nami ciążyć. Ciche westchnięcie wydobywające się z moich ust, zwróciło na mnie uwagę dziewczyny. Soyeon zatrzepotała długimi rzęsami i poprawiła drżącą dłonią włosy, które opadały kaskadą na jej ramiona. Uśmiechnąłem się do niej lekko i odwróciłem wzrok na jezdnię, by przypadkiem nie rozjechać nierozgarniętego przechodnia, który nagle wtargnąłby pod koła samochodu.

- Zatrzymaj się – poprosiła słabym głosem Soyeon.

Nie zwlekając dłużej, zwolniłem i zjechałem na pobocze. Dziewczyna szybko otworzyła drzwi pojazdu i wysiadła z niego, nawet nie racząc wyjaśnić, co się dzieje. Zaskoczony zachowaniem Lee odprowadziłem ją wzrokiem do znajdujących się niedaleko krzaków i widząc, że szatynka pochyla się nad zaroślami, zgasiłem silnik i wysiadłem czym prędzej z samochodu. Podbiegłem do dziewczyny i nie zważając nawet na fakt, że ona właśnie wymiotowała, złapałem ją mocno w pasie, by przypadkiem się nie przewróciła.

- Aigoo – szepnęła speszona, gdy nareszcie dotarło do niej, co się właśnie stało. – Przepraszam… - dodała, nawet nie unosząc się do pionu.

Nie odzywając się słowem, zabrałem od Soyeon jej torebkę, z której z kolei wyjąłem paczkę chusteczek, żeby dziewczyna mogła się doprowadzić do porządku.

- Dzięki – mruknęła, w dalszym ciągu na mnie nie patrząc. Zabrała chusteczki i odwróciła się plecami do mojej osoby.

- Wszystko w porządku? – spytałem po chwili, ściskając z nerwów ucho torebki, które nagle stało się idealnym przedmiotem do wyładowania frustracji. – W samochodzie mam sok, więc jak chcesz…

Soyeon skinęła głową na zgodę i jako pierwsza ruszyła w stronę pojazdu. Westchnąłem cicho i podążyłem za dziewczyną, cały czas bacznie ją obserwując. Widząc, że wciąż chwieje się na nogach i ledwo idzie, podbiegłem do niej i objąłem mocno w pasie. Kiedy dotarliśmy do auta, posadziłem szatynkę na siedzeniu pasażera, a sam obszedłem pojazd i spod fotela kierowcy wyjąłem butelkę soku pomarańczowego. Podałem ją dziewczynie i uważnie spojrzałem na jej bladą twarz.

- Już okay? – spytałem zmartwiony, odgarniając z policzków szatynki pofalowane włosy.

- Tak… To przez nerwy – wyjaśniła cicho, spuszczając wzrok na swoje dłonie, w których zaciskała z całych sił butelkę z sokiem. Upiła po chwili kilka łyków napoju i uśmiechnęła się do mnie blado. – Możemy już jechać?

Przytaknąłem głową i zamknąłem drzwi, po czym odpaliłem silnik i dołączyłem do ruchu drogowego. Między naszą dwójką zapadła ponownie grobowa cisza, którą raz po raz przerywało głośne połykanie soku przez Soyeon. W głowie pojawiła mi się dziwna myśl i nie byłbym sobą, gdybym powstrzymał się przed wypowiedzeniem jej na głos.

- Może jesteś w ciąży?

Na dźwięk tego pytania Bunny zakrztusiła się napojem i o mało co nie wypluła płuc, gdy próbowała się uspokoić. Wzięła głęboki wdech i spojrzała na mnie załzawionymi oczami, chyba nie bardzo wiedząc, co powiedzieć.

- No co? – spytałem, pogrążając się tym sposobem jeszcze bardziej. – Tak tylko sobie pomyślałem… Przecież to normalne, prawda? Masz chłopaka, to…

- Nie, nie jestem w ciąży – powiedziała stanowczo, jednak jej głos dziwnie zadrżał. – Chyba że u mnie ciąża trwa tyle, co u osła… - dodała i wzruszyła obojętnie ramionami.

Na początku nie bardzo rozumiałem, do czego ona zmierza, porównując siebie do osła. Jako że w szkole bywałem rzadko, bo miałem o wiele ważniejsze rzeczy na głowie niż siedzenie na nudnych lekcjach, zwłaszcza biologii, nie skojarzyłem faktów i wyszedłem kolejny raz na idiotę.

- Czemu u osła?

- Bo u nich ciąża trwa około roku – wyjaśniła i pokręciła głową z dezaprobatą.

- Ale… Ty i Douglas… - popatrzyłem kątem oka na Soyeon, która tylko uśmiechnęła się przelotnie i odwróciła głowę w stronę okna. – No wiesz… Wy…

- Nie – przerwała mi i spojrzała na mnie, robiąc przy tym śmieszną minę. – Nie spaliśmy ze sobą. Byłeś ostatnim chłopakiem, z którym spałam, dlatego porównałam siebie do osła, bo musiałabym być teraz w jedenastym miesiącu ciąży. Aigoo, Jiyong, czasami mnie rozwalasz.

- Skąd mogłem wiedzieć? – spytałem, nim zdążyłem ugryźć się w język. – Dobra, może skończmy ten temat, bo czuję się jeszcze gorzej, niż wtedy, jak wywaliłem talerz z makaronem na twojego tatę – poprosiłem żałośnie, licząc na to, że dziewczyna nie będzie rozpamiętywać tamtego dnia, w którym miałem pierwszy raz spotkać się z jej rodzicami i los chciał, bym pomagał ojcu Soyeon w kuchni. Wszystko skończyło się wielką katastrofą i wierzę, że po dzień dzisiejszy pan Lee mnie nie lubi. – Douglas pewnie był w ich oczach ideałem, prawda?

- Wciąż jest – mruknęła, naciągając mocniej rękawy swetra. – Nie mówmy już o nim, dobrze? Wystarczy, że będę musiała opowiadać o tym wszystkim policjantom… - westchnęła ciężko i podkuliła nogi pod brodę.

*

Nerwowo splotłem ze sobą drżące dłonie i zamglonymi oczami spojrzałem na zamknięte drzwi do pokoju, w którym Soyeon od ponad godziny składała zeznania. Myślałem, że to przebiegnie nieco szybciej, a tymczasem kwitłem na pogrążonym w półmroku korytarzu, powoli zapuszczając korzenie w podłogę.

Westchnąłem cicho i podniosłem się z krzesła, chcąc trochę rozprostować kości. Z kieszeni spodni wyjąłem komórkę i z nudów napisałem smsa do Seungri, pragnąc się dowiedzieć, czy są na próbie i zapytać, jak sobie radzą beze mnie. Odpowiedź dostałem po niecałej minucie, co dało mi do zrozumienia, że zignorowali moje polecenie i nie zrobili jednak tej próby. Odczytałem smsa i prychnąłem pod nosem. Miałem całkowitą rację. Seungri wyjaśnił, że nie widzieli sensu w robieniu próby, bo beze mnie się nie opłacało. Nagle wszystko przestaje mieć znaczenie, gdy nie ma mojej osoby na treningu? Ciekawe.

Wsunąłem komórkę do przedniej kieszeni spodni i słysząc dźwięk otwierających się drzwi, obejrzałem się za siebie, licząc na to, że nareszcie Soyeon skończyła składać zeznania. Uśmiechnąłem się z ulgą na widok dziewczyny i od razu do niej podszedłem.

- Proszę na razie o tym nie myśleć. Zajmiemy się wszystkim, a gdy coś będzie wiadomo, to do ciebie zadzwonimy – powiedział wysoki mężczyzna, który wyszedł zaraz za Lee z pomieszczenia.

- Dobrze – szepnęła szatynka, zerkając na mnie kątem oka. – Dziękuję i do widzenia.

- Do widzenia – pożegnał się i obdarzywszy moją postać podejrzliwym spojrzeniem, ponownie zniknął w pokoju przesłuchań.

- Wszystko w porządku? – zapytałem Soyeon, obejmując ją ramieniem w pasie. Ona jedynie skinęła głową i lekko się uśmiechnęła. – Okay… To w takim razie zabieram cię do domu – postanowiłem, kierując się od razu do wyjścia z komisariatu.

Nie chciałem na nią naciskać i wypytywać o szczegóły przesłuchania, bo wiedziałem doskonale, ile nerwów ją kosztowało opowiedzenie tego obcemu policjantowi. Byłem nawet zły, że to nie kobieta przesłuchiwała Soyeon, bo wiadomo, że solidarność jajników jednak byłaby w tym przypadku pomocna. Chociaż po tym, jak tamten policjant uprzejmie odzywał się do Bunny, doszedłem do wniosku, że może nie był znów jakimś potworem.

- Nie, odwieź mnie do domu – poprosiła Soyeon, gdy doszliśmy do samochodu. – Chciałabym odpocząć i trochę się ogarnąć. Nie mogę ci cały czas zawracać głowy. Reszta chłopaków pewnie jest zła, że kolejny raz nie pojawiłeś się na próbie…

- Nie zginą beze mnie – zaśmiałem się, otwierając Lee drzwi. – Poza tym, nie dam ci teraz być samej. Nie zapominaj, że w moim mieszkaniu też jest prysznic, a nawet wanna i bardzo wygodne łóżko – dodałem i zamknąłem za dziewczyną drzwi. Obszedłem samochód i zająłem miejsce za kierownicą. – Będziesz grzeczną dziewczynką i posłuchasz się starszego?

- Chyba nie mam innego wyboru – zaśmiała się, posyłając mi szeroki uśmiech.

 

*

Korzystając z faktu, że Soyeon właśnie drzemała w mojej sypialni i w moim łóżku, postanowiłem trochę popracować i nieco ogarnąć zbliżające się koncerty. Rozsiadłem się wygodnie w fotelu i włączywszy laptopa, wyjąłem z kieszeni spodni telefon. Westchnąłem cicho, widząc pełno nieodebranych połączeń od chłopaków z zespołu. Całkowicie zapomniałem wspomnieć im, że jednak tego dnia nie dotrę do wytwórni. Pewnie każdy z nich miał ochotę mnie udusić, ale niewiele się tym przejąłem. Już nie raz ich wystawiłem w ten sposób, więc powinni się do tego przyzwyczaić. Poza tym, z naszej piątki to ja zawsze najlepiej pamiętam wszelkie choreografie, więc to raczej oni muszą poćwiczyć przed koncertami, a nie ja.

Przeniosłem wzrok na śpiącego na kanapie Gaho i uśmiechnąłem się pod nosem, rozczulając się nad słodką mordą tego psa. Co prawda z wiekiem stracił nieco swojego szczenięcego uroku, ale wciąż był oczkiem w mojej głowie i za żadne skarby tego świata bym go nie oddał. Chyba że w ręce doświadczonych treserów, którzy ogarnęliby jego dominujący charakterek.

Cóż, jaki pan taki pies, prawda?

- Pracujesz? – spytała cicho Soyeon, która nagle pojawiła się tuż za moimi plecami.

Wzdrygnąłem się na fotelu i obejrzałem za siebie, przytakując przy tym głową.

- Och, to nie będę ci przeszkadzać – powiedziała speszona i już miała wyjść z salonu, gdy wtem ja złapałem ją za rękę i przyciągnąłem do siebie. – Nie, Jiyong, naprawdę się mną nie przejmuj. Pójdę do pokoju, żeby ci nie przeszkadzać – zaproponowała, próbując oswobodzić rękę z mojego uścisku.

Pokręciłem głową z rozbawieniem i odłożyłem laptopa na stolik, by dziewczyna mogła swobodnie usiąść obok mnie. Dziwnym trafem nie usiadła na fotelu, ale na moich kolanach, na których jeszcze chwilę wcześniej spoczywał komputer. Dobrze, może to nie był przypadek, ale zamierzenie z mojej strony. Soyeon w każdym bądź razie nie stawiała większych oporów i nie zeszła z moich nóg, gdy ją na nich usadowiłem. Ba! Nawet pozwoliła mi objąć się w pasie i przytulić.

- Dziękuję, że tam ze mną byłeś – powiedziała, opierając głowę na mojej prawej piersi.

- Nie ma za co – zamruczałem niskim głosem i odchrząknąłem cicho, gdy chłodne palce dziewczyny przesunęły się po moim torsie. Po chwili poczułem na odkrytym przez bokserkę ramieniu zimny dotyk, który sprawił, że hormony zaczęły we mnie buzować. – Już… - odchrząknąłem – lepiej się czujesz?

- Tak, drzemka dobrze mi zrobiła – odpowiedziała i westchnęła głośno, owiewając moją szyję swoim ciepłym oddechem. – Podoba mi się ten tatuaż – dodała i zakreśliła na Smoczej Kuli kilka wzorków.

Myślałem, że przez ten ułamek sekundy zwariuję. Każdy dotyk, nawet delikatne muśnięcie palców dziewczyny, sprawiał, że miałem jeszcze większą ochotę po prostu ją pocałować. Zacisnąłem mocniej dłoń na biodrze szatynki i oparłem policzek na jej pięknie pachnących, aksamitnych włosach.

- Cieszę się, że tu ze mną jesteś – wyszeptałem niespodziewanie i chyba sam zdziwiłem się tymi słowami. – Znaczy… Wiem przynajmniej, że jesteś bezpieczna i żaden Douglas cię nie zrani – powiedziałem szybko, patrząc w oczy dziewczyny, która przyglądała mi się bacznie.

- Mhm – zamruczała rozbawiona i pstryknęła mnie palcem w nos. – Jak bardzo źle zabrzmi, gdy powiem, że ja również się z tego faktu cieszę?

Uśmiechnąłem się do szatynki i pocałowałem ją w skroń, pamiętając doskonale, że zawsze uwielbiała, gdy tak robiłem. Widząc jej słodki uśmiech, utwierdziłem się w przekonaniu, że akurat to się nie zmieniło i pewnie nigdy nie zmieni. Soyeon była dziewczyną niezwykle nieśmiałą w stosunku do nieznajomych osób i naprawdę wiele musiałem się natrudzić, by w ogóle zgodziła się ze mną pójść na randkę. O ile się nie mylę, pierwszy pocałunek skradłem jej dopiero podczas naszego ósmego wyjścia.

- Jiyong? – zagaiła po chwili dziewczyna, a moje serce nagle zaczęło szybciej bić.

Uwielbiałem, kiedy zwracała się do mnie w ten sposób. Soyeon zawsze powtarzała mi, że dla niej będę Jiyong’iem, a nie tym sławnym G-Dragonem, którego ludzie znają z telewizji. Nie wiem, czy ona kiedykolwiek zwróciła się do mnie moim pseudonimem scenicznym. Teraz praktycznie każdy mówi do mnie albo GD, albo G-Dragon, bo tak się już przyjęło. Soyeon natomiast chyba jako jedyna wciąż widziała we mnie tego niewinnego kolesia z krzywymi górnymi jedynkami, dziwnymi kucykami na czubku głowy i brakiem wyczucia stylu.

Czasami sam za nim tęskniłem…

- Tak? – szepnąłem, przytulając do siebie dziewczynę. – Coś się stało?

- Nie… Po prostu… - zacięła się na chwilę i odsunęła się na niewielką odległość, by spojrzeć mi w oczy. – Też się cieszę, że tutaj jestem – wyjaśniła i delikatnie musnęła ustami mój policzek.

Wciąż potrafiła jednym gestem przyprawić mnie o palpitację serca.