ROZDZIAŁ CZWARTY

W ostatnim momencie gwałtownie wdepnąłem hamulec i szeroko otwartymi oczami spojrzałem na przechodzącego przez pasy kilkuletniego chłopca. Tuż za nim szła zapewne jego mama, bo coś krzyczała na niego, a gdy ten przystanął na środku ulicy, szybko podbiegła do dzieciaka i złapawszy go za rękę, pociągnęła w stronę chodnika. Roztrzęsiony oparłem głowę na kierownicy i wziąłem kilka głębokich wdechów, próbując się uspokoić.

Byłem zmęczony, praktycznie w ogóle nie kontaktowałem z otoczeniem, a od apartamentowca, w którym mieszkałem dzieliło mnie jeszcze kilkanaście minut drogi. Kiedy światło zmieniło się na zielone, ruszyłem z miejsca i kątem oka zerknąłem na wibrujący na siedzeniu pasażera telefon, który rzuciłem tam po skończeniu rozmowy z Youngbae. Starając się nie odrywać wzroku od jezdni, sięgnąłem po komórkę i odebrałem połączenie, nawet nie sprawdzając, kto dzwoni.

- Jiyong – szepnął roztrzęsiony Seungri i odetchnął w wyraźną ulgą. – Myślałem, że jeszcze masz występ.

- Nie, skończyłem jakąś godzinę temu i wracam właśnie do domu – powiedziałem, nieco zwalniając, by nie musieć kolejny raz się stresować, gdy jakiś dzieciak wyskoczy niespodziewanie na jezdnię. – Coś się stało? Chyba nie byliśmy na dzisiaj umówieni.

- Nie, ale… - maknae westchnął cicho, nagle milknąc. – Soyeon u mnie jest – kontynuował po chwili, a ja automatycznie wdepnąłem hamulec, zatrzymując samochód na środku drogi. – Cholera… Przyjedź do mnie, okay? I to jak najszybciej.

- Co się dzieje? – spytałem, jednak nie uzyskałem już żadnej odpowiedzi.

Zamiast tego usłyszałem klakson stojącego tuż za mną samochodu, więc ruszyłem z miejsca i przy najbliższej okazji nawróciłem, by pojechać do Seungri. Zdenerwowany odrzuciłem na bok telefon i zacisnąłem mocniej dłonie na kierownicy. Nienawidziłem, kiedy ktoś wywoływał ogólną panikę i nawet nie wyjaśniał, co się takiego dzieje. Kończył rozmowę nim tak naprawdę powiedział, o co chodzi. Potem ja przez cały czas odchodziłem od zmysłów, a i tak ostatecznie okazywało się, że to nic poważnego i któryś z chłopaków po prostu wyolbrzymia sprawę.

Po kilkunastu minutach nareszcie znalazłem się przed budynkiem, w którym mieszkał Seungri. Zabrałem telefon, wysiadłem z samochodu i w ostatnim momencie przypomniałem sobie o zamknięciu drzwi. Szybkim krokiem przemierzyłem odcinek dzielący mnie od bramy wejściowej, a później czym prędzej wbiegłem po schodach na drugie piętro, dochodząc do wniosku, że nie ma sensu czekać na windę.

Nawet nie pofatygowałem się, żeby zapukać do drzwi mieszkania Seungri. Wpadłem do środka, w pośpiechu zdjąłem w przedpokoju buty i już miałem wejść do salonu, gdy w progu tego pokoju zobaczyłem V.I.

- Co się dzieje? – spytałem roztrzęsiony, próbując dojrzeć cokolwiek znad ramienia przyjaciela. – Powiesz mi wreszcie, co się stało? Coś z Soyeon, prawda? Dlaczego w ogóle przyszła do ciebie, co?

- Bo ty zakazałeś jej przychodzić do siebie – wyjaśnił Seungri, a mi momentalnie zrobiło się słabo. – Chodź – mruknął cicho i skinął głową na wnętrze salonu.

Niepewnie zajrzałem do środka i na widok siedzącej na kanapie dziewczyny, poczułem, jak coś dzieje się z moim sercem i to nie było nic przyjemnego. Jednym susem pokonałem odcinek dzielący mnie od szatynki i gdy nareszcie znalazłem się obok niej, objąłem ją ramieniem i mocno do siebie przytuliłem. Soyeon wtuliła się w moją kurtkę i głośno pociągnęła nosem.

Po chwili, gdy dziewczyna nieco się już uspokoiła, niepewnie odsunąłem ją od siebie i spojrzałem na jej twarz. Na policzku wciąż widniał ślad po poprzedniej awanturze z Douglasem, jednak do tego doszło jeszcze kilka siniaków i mocne zadrapanie pod lewym okiem, które było mocno opuchnięte.

- Przepraszam – wyszlochała i szybko ukryła twarz w dłoniach. – Mówiłeś, że tak będzie, a ja myślałam… Przepraszam…

Byłem w takim szoku, że kompletnie nie wiedziałem, co mam zrobić. Dziewczyna, którą kochałem ponad wszystko i która była dla mnie całym światem siedziała właśnie obok mnie pobita przez obecnego chłopaka.

Ze złości zacisnąłem dłonie w pięści i spojrzałem na stojącego w progu kuchni Seungri. Popatrzył na mnie ze smutkiem w oczach, jednak czy tego właśnie potrzebowałem w takiej chwili? Musiałem coś zrobić. Cokolwiek, byleby tylko Soyeon już nigdy nie musiała przechodzić przez takie piekło. Nie dość, że jej ojciec nie był święty i nieraz dziewczyna opowiadała mi o tym, jak pijany podnosił rękę na mamę, to na dodatek teraz ona znalazła się w podobnej sytuacji, co jej rodzicielka. Tyle razy obiecywałem Soyeon, że nie dopuszczę do tego, by ktokolwiek ją skrzywdził, a teraz patrzyłem na jej posiniaczoną twarz i ślady na ramionach od zbyt mocnego zaciskania palców na nich.

- Chodź tutaj – wyszeptałem po chwili, obejmując szatynkę ramionami.

Na początku stawiała widoczny opór, jednak po chwili uległa i wtuliła się we mnie, zaciskając dłonie na mojej kurtce. Nucąc pod nosem ulubioną piosenkę dziewczyny, zacząłem się kołysać w przód i tył, chcąc ją trochę uspokoić.

- Może chcesz się położyć? – zaproponowałem, zerkając kątem oka na V.I., który w dalszym ciągu stał w progu kuchni i uważnie nam się przyglądał. – Może położyć się w twojej sypialni? – spytałem przyjaciela, który w odpowiedzi kiwnął głową na zgodę i uśmiechnął się lekko.

Nie czekając na reakcję Soyeon, podniosłem się z kanapy i wziąłem szatynkę na ręce, dochodząc do wniosku, że w takim stanie nie doszłaby do drugiego pokoju o własnych siłach. Położyłem Lee na łóżku, nakryłem po sam czubek nosa kolorową kołdrą i cicho westchnąłem, przyglądając się uważnie twarzy dziewczyny.

- Prześpij się trochę. Później porozmawiamy – powiedziałem dziwnie oschłym tonem głosu i naprawdę nie mam pojęcia, skąd się to wzięło.

Już miałem wyjść z pokoju, gdy nagle Soyeon złapała mnie za rękę, a gdy na nią spojrzałem, zerknęła niepewnie na moją osobę załzawionymi oczami.

- Przepraszam – szepnęła speszona moim zimnym wzrokiem.

- Porozmawiamy później – powtórzyłem i oswobodziwszy dłoń z jej uścisku, wyszedłem z pokoju. W przedpokoju założyłem buty i popatrzyłem na zmartwionego Seungri. – Muszę na chwilę wyjść. Miej na nią oko i gdyby pytała, to powiedz, że niedługo wrócę.

*

Zatrzymawszy samochód przed jednorodzinnym domem, wysiadłem z pojazdu i zatrzasnąłem z hukiem za sobą drzwi. Poprawiłem kurtkę, która zsunęła mi się z ramienia i rozejrzawszy się dookoła siebie, ruszyłem w stronę frontowych drzwi domu. Zapukałem w nie gwałtownie i gdy tylko się otworzyły, wszedłem do środka, popychając przy tym Douglasa. Chłopak był w takim szoku, że z ledwością utrzymał równowagę. W ostatnim momencie złapał się stojącej obok niego szafki i spojrzał na mnie z zaskoczeniem malującym się na twarzy.

- Co ty…

- Słuchaj, gnoju – wysyczałem zdenerwowany, łapiąc Douglasa za koszulkę. Przybliżyłem go do siebie i spojrzałem mu prosto w oczy. – Jeszcze raz zbliżysz się do Soyeon albo chociaż wyślesz jej głupiego smsa, to cię zabiję, rozumiesz? – powiedziałem, potrząsając gwałtownie jego chudym ciałem.

Douglas chyba pozbierał w sobie resztki odwagi, bo jednym ruchem strącił moje dłonie ze swojej koszulki i odepchnął mnie od siebie. Spojrzałem na niego z pogardą i uśmiechnąłem się pod nosem.

- Nie sztuką jest podnieść rękę na bezbronną dziewczynę – zauważyłem z kpiną i przejechałem kciukiem po dolnej wardze. – Sztuką jest traktować ją, jak swój największy skarb. Na szczęście teraz Soyeon już wie, że nie jesteś jej wart.

- Jeszcze zobaczymy – odparł, posyłając mi wredny uśmiech. – Wystarczy moje jedno słowo, a wróci z podkulonym ogonem i jeszcze mnie przeprosi za wszystko – prychnął z wyższością, a ja z ledwością powstrzymałem się przed uderzeniem tego pajaca w twarz.

Nie chciałem dorabiać sobie niepotrzebnych problemów. Wystarczało mi, że Soyeon wpakowała się w takie bagno, ja zamierzałem jej pomóc się z niego wydostać. Poza tym, Douglas nie był wart tego, bym miał odpowiadać przed sądem za pobicie go. To nie on miał być tutaj ofiarą, ale gnojkiem, który zranił dziewczynę.

- Nie myśl sobie, że ujdzie ci to na sucho – powiedziałem na sam koniec i wyszedłem z domu, trzaskając za sobą drzwiami.

*

Przeczesałem palcami włosy i cicho westchnąłem, wzrok wbijając w pogrążone w mroku miasto. Z mieszkania Seungri roztaczał się nieziemski widok na panoramę Seulu, czego zawsze mu zazdrościłem. Ja ze swojego apartamentu widzę jedynie albo drugi blok, albo parking i kawałek placu zabaw dla dzieciaków. Wcześniej obaj mieszkaliśmy w pięknym mieszkaniu na obrzeżach miasta, jednak później doszliśmy zgodnie do wniosku, że przebywanie razem pod jednym dachem źle na nas wpływa i lepiej będzie, jeśli każdy z nas znajdzie sobie coś własnego. Oczywiście mogłem zostawić tamto mieszkanie, ale chyba za bardzo kojarzyło mi się z Seungri i oczywiście z Soyeon, bo wtedy często w nim przebywała.

- Oppa…

Spojrzałem zza ramienia na leżącą na łóżku Lee i lekko się do niej uśmiechnąłem, podchodząc od razu bliżej łóżka. Usiadłem na skraju materaca i mimo sprzeciwu dziewczyny, odsunąłem od jej twarzy kołdrę, by móc zobaczyć, w jakim stanie jest.

- Jak bardzo jest źle? – spytała łamiącym się głosem i spojrzała mi w oczy. – Dobra, nie musisz odpowiadać.

- Posłuchaj… Chcę żebyś złożyła na niego donos. Nie będę cię już dzisiaj ciągał po komisariatach, ale jutro z samego rana jedziemy na policję – powiedziałem stanowczo, odgarniając z twarzy dziewczyny kosmyki włosów.

- Nie, Jiyong… Nie chcę – wyszeptała i strąciła z opuchniętego policzka moją dłoń. – To nie ma sensu.

- Ja się ciebie nie pytam, czy ty chcesz zeznawać przeciwko niemu – zauważyłem, podnosząc się z łóżka. Spojrzałem z góry na dziewczynę i założyłem ręce na torsie. – Zrozumieliśmy się? – spytałem, chociaż wiedziałem, że w takiej sytuacji Soyeon zrezygnuje z kłócenia się ze mną. – Cieszę się. Zrobić ci herbatę?

Bunny skinęła niepewnie głową i opadła ponownie na materac, nakrywając się kołdrą po sam czubek głowy. Ja jedynie uśmiechnąłem się lekko do samego siebie i wyszedłem z pokoju, chcąc zrobić dziewczynie jej ulubioną herbatę.

- Jak się czuje? – zapytał Seungri, gdy tylko wszedłem do przestronnej kuchni.

- Sam nie wiem. Chyba nie jest źle – odpowiedziałem, chociaż sam do końca nie wiedziałem, jak mam określić stan dziewczyny. – Dam jej dzisiaj odpocząć, a jutro pojadę z nią na policję, żeby złożyła donos na Douglasa. Nie pozwolę, żeby mu to uszło płazem – dodałem i zacisnąłem ze złości zęby. – Jeśli ten skurwiel jeszcze raz zbliży się do Soyeon, to przyrzekam, że na rozmowie się nie skończy.

- Widziałeś się z nim?

Słysząc drżący głos Bunny, obejrzałem się za siebie i ściągnąłem mocno brwi, zastanawiając się, co jej odpowiedzieć. Po chwili skinąłem jedynie głową i wzruszyłem ramionami, widząc zdumioną twarz dziewczyny.

- Nie mieszaj się do tego. Już i tak masz przeze mnie pełno kłopotów – powiedziała Soyeon, starając się brzmieć bardzo stanowczo, ale jak taka osoba, jak ona może być stanowcza?

Pamiętam doskonale nasze kłótnie, gdy jeszcze byliśmy razem. Soyeon zachowywała się, jak małe dziecko, kiedy się na mnie denerwowała, a ja to wykorzystywałem i jeszcze bardziej ją nakręcałem, w duchu śmiejąc się z min, które robiła. Nie wiem, czy ona kiedykolwiek była na tyle stanowcza, by mnie do czegoś przekonać. Zwykle to ja wygrywałem każdy spór i kłótnię.

Uśmiechając się łagodnie do dziewczyny, podszedłem do niej i objąwszy ją ramionami, mocno do siebie przytuliłem.

- Jeszcze jakieś życzenia? – spytałem rozbawiony i pocałowałem Soyeon w czubek głowy. – Idź się trochę ogarnąć, a ja za ten czas zrobię ci herbatę i coś do jedzenia – powiedziałem, popychając szatynkę w stronę łazienkowych drzwi.

Bunny spojrzała na mnie morderczym wzrokiem, ale bez większego sprzeciwu udała się do łazienki. Ja tymczasem wróciłem do kuchni, by dokończyć robienie herbaty i zrobić dziewczynie coś dobrego do zjedzenia. Co prawda dochodziła już północ, ale wiedziałem, że nasza trójka tak prędko nie zaśnie tej nocy.

- Nie zostawisz tak tego, prawda? – odezwał się Seungri, podchodząc do mnie. Spojrzałem na niego pytająco i zmarszczyłem czoło. – Cholera, wy tak do siebie pasujecie. Nienawidzę tego, że nie jesteście razem. Naprawdę z niej zrezygnowałeś?

- Oszalałeś? – otworzyłem szeroko ze zdziwienia i pokręciłem głową z niedowierzaniem. – Nigdy z niej nie zrezygnowałem. Po prostu po tym, co się stało w zeszłym roku chciałem, żeby trochę ochłonęła i ode mnie odpoczęła. Z resztą… Znasz mnie. Nie jestem typem, który jest dobry w odbijaniu dziewczyny innemu kolesiowi – powiedziałem i wzruszyłem ramionami, wyjmując z lodówki potrzebne produkty do przygotowania kolacji. – Wydawała się z nim być tak cholernie szczęśliwa. Nie chciałem znów wpieprzać się z butami do jej życia…

- Ale teraz… - zaczął niepewnie Seungri, pomagając mi kroić warzywa do sałatki – nie odpuścisz, prawda?

- Nie, nie mam takiego zamiaru – stwierdziłem pewnie i uśmiechnąłem się do samego siebie. – Mogę wziąć z twojej szafy jakąś koszulkę i spodnie dla Soyeon?

- Jasne. Idź, a ja dokończę – powiedział i wyrzucił mnie z kuchni, nie zważając na moją poważną minę.

Zamknął za mną kuchenne drzwi i na tym skończyło się moje pomaganie przy kolacji. Nie chcąc tracić czasu, poszedłem do sypialni V.I., zabrałem przypadkowe spodnie dresowe, kolorową koszulkę i udałem się do łazienki, która okupowała Soyeon. Zapukałem do drzwi, a gdy usłyszałem ściszony głos dziewczyny, niepewnie wszedłem do środka. Momentalnie poczułem, jak nogi się pode mną uginają, gdy zobaczyłem Lee owiniętą jedynie niebieskim ręcznikiem. Stała przed umywalką i wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze, zapewne zastanawiając się, jak zakryć te wszystkie siniaki.

Odłożyłem ubrania na pralkę i podszedłem po cichu do zamyślonej dziewczyny. Stanąłem tuż za nią i delikatnie położyłem dłonie na jej nagich ramionach. Soyeon drgnęła przestraszona, jednak widząc mnie w odbiciu, lekko się uśmiechnęła.

- Jak się czujesz? – spytałem, przyglądając się posiniaczonemu ramieniu szatynki. Przejechałem opuszkami palców po skórze dziewczyny i cicho westchnąłem, zaciągając się przyjemnym zapachem żelu pod prysznic. – Maknae robi kolację, ale nie wiem, czy to będzie się nadawało do jedzenia – kontynuowałem, chcąc chociaż w tak błahy sposób podtrzymać rozmowę. – Bunny, odezwij się.

Tak cholernie mocno cię kocham.

Oparłem czoło o tył głowy dziewczyny i przesunąłem dłoń na jej biodra, a później na brzuch, po czym mocno przytuliłem ją do siebie.

- Obiecaj, że wszystko się ułoży. Cholera, tak bym chciała cofnąć czas, Jiyong – wyszeptała łamiącym się głosem i odwróciła się do mnie przodem. – Czemu nie może być tak, jak kiedyś?

- Obiecuję, że wszystko się ułoży – powiedziałem, patrząc szatynce w oczy. – Nie obiecam ci, że będzie jak kiedyś, ale obiecuję, że będzie lepiej. O wiele lepiej, tylko mi na to pozwól – dodałem i złożyłem na jej czole czuły pocałunek. – Po prostu mi pozwól…