Z pamiętnika G-Dragona cz. I

Maj 2006 r. 

Osunąłem się powoli po ścianie i gdy usiadłem na twardej podłodze, głośno wypuściłem powietrze przez rozchylone usta. Serce waliło mi w piersi niczym oszalałe, ale po tak długim i męczącym treningu było to normalne. Ścierając z twarzy kropelki potu, spojrzałem na pozostałych chłopaków i lekko uśmiechnąłem się do kładącego się na podłodze starszego Seunghyun’a. Tak naprawdę nie wiedziałem, po czym on jest tak zmęczony, bo z całej naszej szóstki najmniej udzielał się podczas ćwiczenia choreografii. Zdawałem sobie jednak doskonale sprawę z tego, że starał się z całych sił, by za nami nadążyć. Nie jego wina, że oszczędzono mu talentu tanecznego. Zazdrościłem mu jednak tego, że tak genialnie potrafi rapować i na zawołanie może wymyślić kawałek tekstu piosenki, co według mnie jest nie lada wyczynem. Ja sam niekiedy muszę siedzieć nad utworem z kilka dni, a taki Seunghyun hyung na zawołanie skleci kilka linijek tekstu, wprawiając w zachwyt ludzi z otoczenia.

Poprawiłem czapkę, która zsuwała mi się na oczy i podskoczyłem przerażony, gdy do pomieszczenia weszła asystentka CEO. Na trzęsących się nogach, podniosłem się z podłogi i popatrzyłem z zaskoczeniem w oczach na pozostałych chłopaków, którzy także nie kryli zdziwienia pojawieniem się kobiety. Dla nas to oznaczało tylko jedno: wizytę dyrektora YG Entertainment.

Przełknąłem nerwowo ślinę i ukłoniłem się w stronę kobiety. Czułem się, jakbym miał zaraz zemdleć albo zwymiotować. Nagle zrobiło mi się strasznie słabo i jedynie fakt, że oparłem się plecami o ścianę sprawił, że nie przewróciłem się na podłogę.

- Yang Hyun Suk zaraz tutaj przyjdzie, więc ogarnijcie się trochę – poinformowała nas, patrząc uważnie na każdego z chłopaków. Zatrzymała wzrok na mnie i przekrzywiła lekko głowę. – Jiyong, dobrze się czujesz? Jesteś strasznie blady – stwierdziła, kładąc dłonie na biodrach.

- Tak, wszystko w porządku – odpowiedziałem i kiwnąłem głową. Próbowałem się do niej uśmiechnąć, jednak zamiast tego na mojej twarzy pojawił się dziwny grymas, więc szybko opuściłem głowę i zagryzłem usta w wąską linię.

- Macie piętnaście minut – dodała na koniec i wyszła z pomieszczenia, które od jakiegoś czasu było naszą salą prób w wytwórni.

- Czuję, że dostaniemy niezły ochrzan – powiedział ściszonym głosem maknae, a reszta jedynie przytaknęła, nie mając chyba odwagi się odezwać.

Nie chcąc tracić czasu na niepotrzebne rozmowy, zabrałem swój plecak i poszedłem do łazienki, by trochę się ogarnąć. Wolałem nie wystraszyć dyrektora wyglądem upiora, który przesadził z treningiem.

Zrzuciłem z siebie ubrania, w których ćwiczyłem przez ostatnie godziny i po wytarciu ciała ręcznikiem, założyłem czyste ciuchy. Twarz przemyłem zimną wodą, co trochę pomogło mi przywrócić zmęczony umysł do równowagi.

Oparłem się dłońmi o umywalkę i spojrzałem na swoje odbicie w lustrze. Wciąż miałem mocno zaczerwienione policzki, ale nie przejmowałem się tym. Zaczesałem przydługie włosy do tyłu i założyłem granatową czapkę, by nie musieć chwalić się beznadziejną fryzurą.

Idiota – skarciłem samego siebie w myślach. Możesz zostać wywalony z zespołu, a ty przejmujesz się tym, że masz złą fryzurę.

Przewróciłem oczami na samego siebie i zaśmiałem się pod nosem. Słysząc głośne pukanie do drzwi, odsunąłem się od umywalki i otworzyłem, spodziewając się, że to któryś z chłopaków przyszedł mnie pogonić. Widząc poważną twarz Daesung’a, złapałem za ramię plecaka i opuściłem bez słowa pomieszczenie.

W sali prób panowała idealna cisza i nie zapowiadało się na to, by do przyjścia CEO miało się to zmienić. Wszyscy byliśmy przerażeni wizytą dyrektora, bo ostatni raz widzieliśmy się z nim tak naprawdę na samym początku, gdy ten wybrał nas do zespołu. Od tamtego czasu każdy z nas nagrywał filmiki, które z kolei były pokazywane dyrektorowi, by mógł ocenić nasze postępy – o ile takowe w ogóle były.

Nim się zorientowaliśmy minęło piętnaście minut i w drzwiach stanął Yang Hyun Suk. Na sam jego widok nogi się pode mną ugięły i z ledwością udało mi się ukłonić na powitanie. Stanąłem w rządku obok młodszego Seunghyun’a. Był tak wykończony po całym dniu treningu, że z ledwością kontaktował z otoczeniem. Wokół jego oczu uwidoczniły się ciemne zakola, które sprawiały, że maknae wyglądał jak nieporadna panda.

- Dawno się nie widzieliśmy – powiedział Yang Hyun Suk, rozsiadając się wygodnie na krześle, które chwilę wcześniej przyniósł dla niego Jang Hyunseung. – Jiyong i Youngbae jesteście w wytwórni już od sześciu lat, prawda? – zwrócił się do nas, nawet nie racząc spojrzeć w naszą stronę.

Uśmiechnąłem się nerwowo, jednak zaraz spoważniałem, domyślając się, że to jedynie taki wstęp przed dalszym kazaniem. Jak zwykle – nie myliłem się.

- Mimo że jesteście już tutaj od sześciu lat, to wciąż możecie zostać wyeliminowani, jeśli wasze występy nie będą lepsze. Nie myślcie sobie, że zostawię was ze względu na to, że trafiliście do wytwórni już dawno temu i będę przymykał oko na to, co robicie. Wasz występ podczas koncertu Se7en był totalną porażką i wciąż nie rozumiem, dlaczego pozwoliłem wam wyjść wtedy na scenę – kontynuował, a mi z każdym jego kolejnym słowem robiło się coraz słabiej.

Mimowolnie na moje usta wkradł się nerwowy uśmieszek, co nie umknęło uwadze CEO. Zaprzestał wyżywania się na Youngbae, który wyglądał, jakby miał się zaraz rozpłakać i całą swoją uwagę skupił na mojej osobie. Momentalnie spoważniałem i zrobiłem skruszoną minę, jednak dyrektor i tak nie zamierzał odpuścić.

- Jiyong, naprawdę chcesz już odpaść?

*

Wciąż w głowie dudniły mi słowa CEO. Nie, nie chciałem odpaść i nie wiem, dlaczego tak naprawdę wtedy się uśmiechnąłem, bo nie miałem najmniejszego powodu ku temu. To był taki odruch bezwarunkowy. Byłem zdenerwowany, a on akurat musiał wtedy patrzyć się na mnie, a nie na Youngbae, któremu prawił kazanie na temat tego, że jest kiepski podczas występów na scenie. Każdy z nas był. Prawda była taka, że żaden z nas nie miał większego doświadczenia w tych sprawach. Byliśmy żółtodziobami, ale przecież chcieliśmy się stać profesjonalistami. Wiedziałem, że po tym spotkaniu z dyrektorem każdy z nas będzie dawał z siebie jeszcze więcej, byleby tylko udowodnić mu, że jesteśmy warci jego uwagi.

Pożegnawszy się z chłopakami, którzy zmierzali do naszego hostelu, skręciłem w boczną uliczkę prowadzącą prosto nad rzekę. Mimo ogarniającego mnie zmęczenia, nie chciałem kolejny raz przekładać spotkania ze swoją dziewczyną, zwłaszcza, że przez ostatnie dni całkowicie ją zaniedbywałem, każdą chwilę poświęcając treningom i lekcjom śpiewu.

Będąc niedaleko naszego murku, uśmiechnąłem się szeroko na widok siedzącej na kamieniu dziewczyny i przyspieszyłem kroku. W ułamku sekundy zapomniałem o zmęczeniu i tym, co powiedział mi jakiś czas wcześniej Yang Hyun Suk. Po chwili znalazłem się obok szatynki i bez słowa usiadłem obok niej na murku, całując ją na powitanie w policzek.

- Długo czekasz? – spytałem lekko zdyszany, kładąc plecak obok siebie. Dziewczyna odwróciła głowę w przeciwną stronę, nie odzywając się słowem. – Bunny, nie gniewaj się. CEO dzisiaj do nas przyszedł po próbie i nie dałem rady się wcześniej wyrwać – powiedziałem rozżalony, sunąc nosem po policzku dziewczyny.

- W porządku – szepnęła, spoglądając na mnie spod grzywki. – Mówił coś ciekawego?

- Nie – rzuciłem szybko, nie chcąc zdradzać dziewczynie, co tak naprawdę powiedział dyrektor. Wiedziałem doskonale, jak ona bardzo przeżywa to wszystko, a prawda tylko by ją dobiła. – Jak ci minął dzień? – zmieniłem szybko temat, obejmując ramieniem szczupłe ciało szatynki.

- Średnio, a twój? – spojrzała na mnie nieco szklistymi oczami i lekko się uśmiechnęła.

- Podobnie.

Pocałowałem Bunny w czoło i objąłem ją ramionami, mocno do siebie przytulając. W takich chwilach zapominałem o tym, co złe. Liczyła się jedynie moja dziewczyna i to, że wciąż ze mną jest, pomimo mojego paskudnego charakteru.

Między nami zapanowała idealna cisza i jedynie szum rzeki znajdującej się za naszymi plecami co jakiś czas ją zakłócał. Oparłem brodę na ramieniu dziewczyny i spojrzałem na jej profil, starając się odczytać cokolwiek z wyrazu twarzy.

- Coś się stało, prawda? – odezwałem się po dłuższej chwili, wzmacniając uścisk wokół ramion Bunny. Ona w odpowiedzi jedynie westchnęła cicho i odwróciła głowę tak, że widziałem jedynie jej lekko pofalowane włosy. – Hej, opowiedz mi o tym.

- Nie ma o czym mówić, oppa – powiedziała ściszonym głosem i oswobodziwszy się z mojego silnego uścisku, wstała z murku i przeszła kilka kroków w stronę jezdni.

Zagryzłem wargi w wąską linię i opuściłem ręce wzdłuż tułowia. Znów ogarnęła mnie ta cholerna bezsilność, która towarzyszyła mi już od jakiegoś czasu, kiedy spotykałem się z Bunny. Wiedziałem, że coś tę dziewczynę trapi, jednak ona była tak uparta, że nie chciała mi o niczym mówić, tłumacząc, że to nic takiego i że nie powinienem sobie zawracać tym głowy. Jednak jak miałem normalnie funkcjonować i skupiać się na treningach, kiedy wiedziałem, że mojej dziewczynie coś się dzieje? I to coś bardzo złego.

- Jiyong-ah – Bunny odwróciła się do mnie przodem i przekrzywiła lekko głowę, uważnie mi się przyglądając – obiecasz mi coś?

- Oczywiście, co tylko chcesz – powiedziałem, podnosząc się z murku. Podszedłem do dziewczyny i złapawszy ją za dłonie, przyciągnąłem do siebie i pocałowałem w czubek głowy, co było łatwiejsze niż pocałowanie w usta, gdyż Bunny była niższa ode mnie o kilka dobrych centymetrów. – To, co mam ci obiecać? – spytałem po dłuższej chwili, gdy dziewczyna wciąż się nie odzywała.

- Że zawsze mnie będziesz bronił – wyszeptała, odchylając głowę, by móc spojrzeć na moją twarz. – Obiecaj mi też, że jesteśmy na zawsze, że nigdy się nie rozstaniemy… Obiecaj mi to… Obiecaj, że zawsze będę twoją agassi, a ty moim oppa.

- Obiecuję – rzekłem bez większego namysłu.

Nie musiałem długo zastanawiać się nad odpowiedzią. Wiedziałem doskonale, że Bunny to ta jedyna. Nie była moją pierwszą dziewczyną, ale z pewnością była jedyną, przy której moje serce biło szybciej, a w brzuchu tańczyło stado motylków. Przy niej mogłem być sobą, nie musiałem nikogo udawać, co sprawiało, że każdego dnia kochałem ją coraz bardziej – o ile to w ogóle było możliwe.

- A ty mi coś obiecasz? – spytałem cicho, bojąc się, że zburzę tę magiczną atmosferę, która nas otoczyła. Bunny skinęła głową, mocno się we mnie wtulając. Objąłem ramionami jej szczupłe ciało i oparłem brodę na czubku głowy szatynki. – Obiecaj mi, że będziesz się więcej uśmiechać. Już nie pamiętam, kiedy ostatni raz słyszałem twój śmiech…

- Obiecuję, Jiyong-ah.

Zacisnąłem mocno powieki i wsłuchałem się w spokojny oddech szatynki, która powoli uspokajała się w moich ramionach. Oboje byliśmy młodzi i według niektórych osób jeszcze nie mogliśmy mieć zielonego pojęcia, czym jest miłość. Ja jednak doskonale wiedziałem, czym ona jest. Dla mnie miłość była każdą chwilą spędzoną z Bunny; była każdym jej uśmiechem, oddechem i pocałunkiem złożonym na moich ustach.

Miłość to po prostu była Soyeon.